LiefsMama ~ Het bevallingsverhaal van Tjitske.
Zaterdag 9 februari 2019. Klaar met de zwangerschap lag ik uren in bad te chillen. Zwanger zijn een roze wolk? Voor mij niet, het bad was de enige plek waar ik pijn vrij kon dobberen. Door bekkeninstabiliteit waren alle andere houdingen vreselijk. Een aantal dagen geleden hadden de laatste bouwvakkers ons huis verlaten en hadden we na jaren eindelijk weer een echte badkamer.
Jelmer en zijn moeder waren vandaag boven aan het schilderen. De hele zwangerschap in de verbouwing, we waren nog lang niet klaar, maar we konden er weer wonen. Toen ze klaar waren met schilderen, vroeg ik voor het eerst in die 9 maanden, of ze even een raampje open wilden doen, want die verflucht is niet zo goed voor een baby/zwangere. Had ik achteraf gezien stiekem door dat de bevalling eraan zat te komen?
‘S avonds voelde ik me niet zo lekker. Ik had erg last van m’n darmen en bracht dus een groot deel door op de wc. Om een uur of 11 zouden we gaan slapen, maar toen bedacht ik dat Jelmer eerst de woonkamer nog maar even op moest ruimen. Want stel je voor dat de bevalling zou beginnen, dan is het toch wel handig dat het een beetje netjes is. Ergens onbewust had ik denk ik toch door dat de bevalling was begonnen.
Jelmer heeft gelukkig nog een paar uurtjes kunnen slapen. Rond half 3 wist ik zeker dat de bevalling was begonnen, dit konden geen rommelende darmen meer zijn. Jelmer rond een uur of 3 maar wakker gemaakt en rond half 4 de verloskundige uit bed gebeld. Ze kwam eraan, Jelmer mocht ondertussen vast het bad klaar gaan zetten. Al snel na het telefoontje braken mijn vliezen. Ook werd ik erg misselijk en begon ik over te geven.
De verloskundige was er vrij snel, ik had nog niet zoveel ontsluiting, maar ze voelde wel dat de weeën erg sterk waren. Ik mocht in bad want de baby zou niet lang meer op zich laten wachten. Ze waarschuwde dat zo rond de 8 cm ontsluiting ik misschien wel weer erg misselijk werd. We spraken af dat ze rond een uur of 9 weer zou komen om te kijken hoe ver ik dan was. Ik ging lekker in bad en we keken een film. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zoveel van die films heb gezien.
De weeën werden al snel heftig. Rond een uur of 6 begon ik weer over te geven, maar bij de 8 cm kon ik nog niet zijn toch? De weeën werden heftiger en heftiger en ik kon de drang om te persen eigenlijk niet meer inhouden. Ik moest, want ik kon nog lang niet bij zoveel ontsluiting zijn, aldus Jelmer. Uiteindelijk heeft hij rond 7 uur de verloskundige maar weer gebeld, want ik kon niet meer. Ze lag net weer te slapen, maar besloot toch maar te komen. Jelmer kreeg instructies om vast het een en ander te pakken. De tijd leek uren te duren, maar ze was er binnen een half uur en voelde dat ik al volledige ontsluiting had en dat we de kraamhulp snel moesten bellen. Ze kwam er direct aan en ik mocht beginnen met persen. Wat was dat fijn! Eindelijk kon ik wat doen! Ik mocht even op de baarkruk om de zwaartekracht z’n werk te laten doen. Na 2x persen moest ik vlug het bad weer in, want anders zou de baby op de grond liggen. De kraamhulp kwam iets na 8 uur binnen lopen. Ze pakte wat benodigdheden en zette de kruiken vast klaar.
Nog een paar keer persen, ik kon het hoofdje al goed voelen en al snel kon ik ons kind vast pakken en zelf op mijn buik leggen. Wat een fantastisch moment. Onder water had ons kindje de ogen al open en keek de wereld tegemoet. We wisten niet of het een jongen of meisje zou zijn, maar dit vonden we eerst helemaal niet interessant. Na een tijdje toch maar gekeken, onze dochter is geboren! Magdalena Catharina Jantine, roepnaam Jantine.
Vanuit het bad mocht ik naar de bank. Jelmer mocht de navelstreng door knippen en het wachten was op de geboorte van de placenta. Jantine werd kort onderzocht en gewogen. Een stevige dame van ruim 4 kilo, mooi roze en alles leek goed. Voor de placenta geboorte had ik nog een prik nodig, want naar het ziekenhuis voor zoiets wou ik echt niet! Gelukkig duurde het niet lang meer en was ook de placenta er.
Ik had met m’n schoonzus haar bevallingsverhaal besproken. Ze vergeleek het met de fietselfstedentocht, de bevalling is goed te doen, maar het hechten na die tijd kun je vergelijken met het stuk na de finish weer terug naar de auto. Een hels stuk waar je kont niet meer op ’t zadel wil en die medaille (waar je het toch een beetje voor doet) heb je al binnen. Je hebt al 240 km gehad, maar die extra 5 km zijn vreselijk en lijken langer dan die eerste 240. Achteraf gezien kan ik me volledig in deze vergelijking vinden. Gelukkig lag het mooiste cadeau al die tijd op mijn borst.
Rond een uur of 10 konden we de kersverse grootouders bellen met het mooie nieuws. Een nieuw leven is geboren en voor ons een nieuwe tijd als gezin!
LiefsMem
Jantine ~ 10 februari 2019
1. Zag je tijdens je zwangerschap de zelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit? De verloskundige bij de bevalling werkte nog niet lang in de praktijk, waardoor ik haar nog niet gezien had. Ik wist wel dat zij dienst had die dag. Dat vond ik erg prettig, want ik was voorbereid op een nieuw gezicht.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund?
Het was voor mij perfect. Ze deed precies wat ik in m’n bevalplan had staan en was erg relaxed. Ze sloot precies aan bij mij als persoon.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan?
Daar waar kon heeft ze er naar gehandeld. Het ging daardoor eigenlijk heel soepel.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven?
Wees duidelijk in communicatie. Vertel wat je doet en waarom, betrek de vrouw in het proces, zodat ze weet wat er allemaal gebeurd en wat er mogelijk allemaal nog komt
Ik heb genoten van dit prachtige verhaal, een badbevalling waarbij mem zelf haar kleine meid heeft aan gepakt. Heel speciaal, Dankjewel voor het delen lieve Tjitske!
LiefsLisanne