LiefsMama ~ Het bevallingsverhaal van Alisha
Een verhaal waar ik, Lisanne, enorm door ontroerd ben. Mijn lieve fotografe en dierbare vriendin die bevallen is, van een kindje dat ik mag gaan zien opgroeien. Een bevalling waar ik eigenlijk bij had mogen zijn om te ervaren, te ondersteunen en om van te leren. Een bevalling die ik helaas door een wereldwijde pandemie heb moeten missen.
Een groot deel van dit verhaal heb ik werkelijk tijdens mijn bevalling geschreven. Tijdens mijn weeën heeft mijn man dit overgenomen. Mijn zwangerschap was niet makkelijk en in overleg met mijn eigen verloskundige hebben we besloten om mij na 41 weken zwangerschap in te leiden.
8:40- Vandaag precies 41 weken en jij wil er toch echt niet uit komen! De VK komt even langs om inwendig onderzoek te doen en te kijken of ik al genoeg ontsluiting heb om de vliezen te breken. Maar helaas, nog net geen 2cm, ze durft het niet aan. Dat wordt dus vanmiddag om 12:00 het ziekenhuis bellen om te kijken of ze vandaag een plekje hebben om mij in te leiden. Wat spannend allemaal…. De gynaecoloog had me voor het weekend zelfs bijna beloofd dat ik nu al bevallen zou zijn, jij dacht daar anders over!
11:44 – Nog even geprobeerd een dutje te doen maar de zenuwen laten me niet met rust. Nog een paar minuten en dan mag ik het ziekenhuis bellen.
12:16 – YES! We mogen ons om half 3 melden op de kraamafdeling. Nu nog even op het balkon relaxen met croissantjes.
14:30 – Hier zitten we dan, te wachten op de gynaecoloog. Eerst nog even een CTG en controle en dan mag ik naar mijn verloskamer.
15:43 – De arts assistent heeft net inwendig onderzoek gedaan en twijfelt of ze me nu naar huis stuurt om morgen de vliezen te breken i.c.m. misoprostol pilletjes of dat ze het nu gaan doen. Even afwachten dus. De 2cm ontsluiting is intussen in ieder geval bereikt!
16:02 – Goed nieuws, mijn vliezen mogen zometeen gelijk gebroken worden!! Wat spanneeeeend.
16:42 – Infuus is gezet en de arts wordt gehaald voor het breken van de vliezen. De VK van Vivre was toevallig hier voor een bevalling en kwam nog even binnen om me succes te wensen, lief!
17:56 – Vliezen zijn gebroken en er gutst een hele plas water uit mij. Nu een uurtje liggen en hopen dat de weeën vanzelf op gang komen!
18:15 – Ze kwamen even een kweekje afnemen om te kijken of ik corona drager ben, wat afschuwelijk! Ze gaan met een super lang staafje je keel in en vervolgens je neusholtes, haast tot je hersens bah…
19:15 – Het infuus was niet goed gezet en hebben ze inmiddels 4x verkeerd geprikt maar ik zit nu lekker bekabeld aan de weeën opwekkers, zo spannend allemaal…. Even oefenen op de skippybal en zo nog even lekker liggen om uit te rusten.
19:36 – Terwijl ik samen met Eli nog wat slaap probeer te pakken voel ik mijn eerste wee opkomen. Best pijnlijk, maar op dit moment nog wel te hebben. Ik draag Eli even op om dit op te schrijven zodat ik verder kan slapen.
21:00 – Intussen heb ik al een aantal goeie weeën lopend en hangend opgevangen. ze komen even controleren 4cm ontsluiting, nu is het echte werk begonnen!
21:15 – Ik besluit mijn weeën verder in de douche op te vangen op een skippybal. Lekker die warme straal op mijn buik…
23:05 – De weeën worden zo heftig ik kan ze moeilijk opvangen en terwijl Eli mijn onderrug masseert moet ik opeens spugen! Gelukkig zat ik (nog steeds) lekker in de douche dus spoelde alles mooi weg .
00:15 – Ik zeg tegen Eli dat ik onder de douche uit wil. Hij helpt me overeind en ik strompel naar het bed, daar staat een lieve verpleegkundige die vraagt hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik het echt niet meer trek en ze vraagt of ik pijn bestrijding wil. Niks in mij wil dat!! Maar als het nog uren duurt….. Ik vertel haar dat ik ook al druk van onderen voel waarop zij antwoord dat dat wel erg snel zou zijn en dat de verloskundige pas over drie kwartier wilt komen checken. Toch besluit ze om de verloskundige wat eerder op te roepen. Ze komt checken en ja hoor ik zit gewoon al op 9 cm ontsluiting! Nog even een paar flinke persweeën weg puffen (echt onmogelijk).
00:25 – En dan is het zo ver, ik mag persen! Na 3 persweeën een flinke knip en een stukje uitgescheurd hoor ik luid gekrijs.
00:37 – Lieve Anorah Elia Urresti, daar ben je dan. Wat zijn we blij met jou!
00:38 – Anorah wordt op mijn borst gelegd en samen genieten we van onze sacred hour
00:47 – Eli krijgt de eer om de navelstreng door te knippen, dag veilige baarmoeder, hallo grote koude wereld. Maar wees maar niet bang kleintje, mama is hier om je warm te houden. Samen met de verpleegkundige probeer ik je voor het eerst aan te leggen maar je wilt nog niet, je bent misselijk.
01:37 – Nadat we genoten hebben van die eerste minuten samen, de controles gedaan zijn, Anorah door papa aangekleed is komt de verpleegkundige met 2 lekker Nederlands belegde boterhammen en 2 goede glazen cola om aan te sterken, dat had ik wel even nodig!
01:47 – De boterhammen zitten achter mijn kiezen en ik vraag de verpleegkundige of ik eindelijk mag gaan douchen. “Ja hoor, we zullen samen even gaan douchen” zegt ze vriendelijk. Met een goede vaart spring ik uit mijn bed, mijn voeten hebben nog amper de vloer geraakt en alles wordt zwart… “Oh, dit gaat niet goed” kan ik nog net zeggen terwijl de verpleegkundige me opvangt en terug legt. Met een rotvaart meet ze mijn bloeddruk en ze schrikt, ik kan nog net lezen dat ik een onderdruk van 46 heb, dat zal vast de reden zijn dat ze schrikt. Direct spuit ze zoutoplossing in mijn bloed en ze doet een bloeddruk meter om mijn arm die ieder kwartier in de gaten houdt hoe het met me gaat.
02:00 – Een andere verpleegkundige komt naar binnen stappen om een aantal bloedbuisjes af te nemen. Zonder twijfel steek ik mijn arm uit en zonder me af te vragen waarom het eigenlijk nodig was loopt ze weer de kamer uit.
03:00 – De verloskundige komt aan mijn bed om mij te vertellen dat het niet zo goed met me gaat “Je bent wat te veel bloed verloren en we gaan medicijnen toedienen om het te stoppen.”
03:10 – 10 minuten later komen ze binnen en ik word weer aan het zoveelste infuus gelegd. Tegelijkertijd begint een verpleegkundige met grof geweld op mijn buik te duwen en te hangen. Dit was zó intens pijnlijk maar nodig om het bloeden te stoppen. De rest van de nacht hang ik aan een bloeddruk meter die ieder kwartier opblaast om te zien hoe het gaat.
8:00 – Het is alweer ochtend en slapen ben ik niet aan toe gekomen. Samen met de verpleegkundige proberen we je nog een keer aan te leggen maar de behoefte om te drinken heb je nog steeds niet.
8:30 – We eten lekker een boterhammetje en de verpleegkundige komt mij vertellen dat ik een HB van 4.4 heb. Toch wil ze even kijken wat ik op eigen sterkte kan doen dus ik probeer weer op te staan maar helaas gaat ook dit niet goed. De verpleegkundige besluit om mij aan 2 zakken NaCl te hangen in de hoop dat dit iets doet.
14:00 – Ze zien dat het nog steeds niet goed met me gaat dus de gynaecoloog komt aan mijn bed om de opties te bespreken. Ik mocht kiezen tussen ijzertabletten en een bloedtransfusie. Ze besprak met mij de risico’s en gevolgen en aangezien ze verwachtte dat mijn herstel met ijzertabletten zeer langzaam zou gaan was mijn keuze snel gemaakt. Een bloedtransfusie zodat ik naar huis kan.
14:30 – Een halfuurtje later hangt er een helderrode zak bloed aan mijn bed en nog een halfuurtje later is ie leeg. Ik bespreek met de verpleegkundige dat ik graag naar huis wil wanneer zij mij adviseert om nog een nacht te blijven. We spreken af dat als ik zelfstandig naar de wc kan ik naar huis mag.
19:00 – Zeer veel kopjes thee en water verder druk ik op de grote rode knop “Je moet naar de wc?” Zijn de eerste woorden wanneer de verpleegkundige binnen komt lopen. Samen hijsen we mij uit bed en stapje voor stapje lopen we naar de wc waar ze mijn katheter er uit haalt, ik ga meteen ook even onder de douche. Na mijn verfrissende douche maakt de verpleegkundige de ontslag papieren in orde, we voeden Anorah met een spuitje (ze wilde nog steeds niet drinken) en ik mag naar huis!!
Ik ben mijn man super dankbaar voor de goede zorgen tijdens de bevalling, het eindeloze masseren en de zorgen voor Anorah na de bevalling toen ik het niet kon. Na een spannende en moeizame start met het voeden van Anorah kan ik nu zeggen dat ik haar al 8 maanden borstvoeding geef en dat het voorlopig ook nog niet klaar zal zijn. Het herstellen van mijn bloedverlies was heel zwaar. Na 3 maanden kon ik pas weer wat meer en na 6 maanden kon ik zeggen dat ik me weer de oude voelde. Hoe dan ook heb ik mijn bevalling als mega bijzonder, vlot en positief ervaren.
LiefsMama
Lees verder onder deze prachtige foto’s
Anorah Elia Urresti ~ 4 Mei 2020 ~ 00:37
1. Zag je tijdens je bevalling de zelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit ;- )
Ik zag niet mijn eigen verloskundige tijdens de bevalling omdat mijn bevalling medisch was geworden. Ik wilde het liefste onder mijn eigen verloskundige bevallen natuurlijk maar ik ben blij met de klinisch verloskundigen die mijn bevalling hebben gedaan.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund?
Heel goed! Ik heb tijdens mijn weeën de hele tijd dezelfde verloskundige gezien. Helaas had zij op het einde van mijn bevalling wisseling van dienst en kon ze het niet afmaken. Verder werd ik vooral met rust gelaten wat ik persoonlijk heel fijn vond.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan?
Ik had inderdaad een beval plan gemaakt over de dingen die je kan sturen in een bevalling, ze hebben hier echt naar gekeken en naar geluisterd.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven?
Voel aan en creeër een eigen visie. Iedere bevalling is anders en iedere barende is anders, wat voor de ene heel fijn kan zijn is voor de ander vreselijk. Laat je niet meeslepen in ongeschreven regeltjes en sta vol vertrouwen tegenover iedere client die je mag gaan helpen.
Wat een bijzonder verhaal, eentje die mij dicht aan het hart gaat, een verhaal waar ik samen met deze mooie mama samen naar toe heb geleefd.
Lieve Alisha, dankjewel voor het delen van je verhaal, wat een wonder dat je ondanks je grote hoeveelheid bloedverlies nu al 8 maanden borstvoeding geeft!
LiefsLisanne
Omslagfoto: Cindy Willems – Birthday geboortefotografie