LiefsMama ~ Het bevallingsverhaal van José
Onze kinderwens spraken we hardop naar elkaar uit in maart 2020. Ik besloot daarom ook maar meteen met de pil te stoppen, we zouden wel zien waar het schip strandde.
Al kon ik het natuurlijk helemaal niet loslaten en was ik de eerste twee pogingen waarbij ik gewoon ongesteld werd best teleurgesteld. Máár, de derde ronde was het al raak. We konden ons geluk niet op (en evenmin dit geheim bewaren). Vol enthousiasme gingen we deze zwangerschap in: Een kloppend hartje op de echo met 7 weken en met een afspraak voor de 12 weken echo op zak gingen we op vakantie. Maar bij terugkomst bleek op de 12 weken echo dat het hartje gestopt was met kloppen bij een termijn van 8 weken. Intens verdrietig verlieten we het pand en zouden de volgende dag wel even bellen hoe we nu verder gingen. Die avond begon de miskraam spontaan. In totaal duurde het 16 uur waarin ik enorme (rug)weeën kreeg en uiteindelijk de volgende dag, op mijn 35e verjaardag, het vruchtje en placenta verloor. Naast het verdriet kostte het ook fysiek een aantal weken voordat ik weer hersteld was.
Gelukkig kwam de menstruatie na vier weken netjes om de hoek kijken en konden we twee weken later weer een poging wagen. We zagen het wel zitten om gewoon weer opnieuw te beginnen… en met succes! Direct was ik zwanger. Niet onverminderd enthousiast, al probeerden we ons wel wat in te dekken. De weken tot de 8 weken echo waren zenuwslopend, maar alles zag er goed uit op de echo. Met 11 weken kregen we een tweede echo, heel erg spannend, maar direct zagen we een kloppend hart. Helaas moest de verloskundige ons enthousiasme meteen temperen. Ook al meten ze het normaal niet (meer) op, ze zag dat de nekplooi van dit kindje verdikt was. Waar deze eigenlijk onder de 3,5 mm moet zijn, mat zij ruim 4 mm. Een doorverwijzing naar het ziekenhuis dus.
Gelukkig konden we de volgende dag direct terecht. De echoscopist had een wat positiever beeld en kwam op 3,3 mm uit. Wel met de opmerking dat het met 11 weken eigenlijk te vroeg was om te meten. We zouden een week later terug moeten komen voor een tweede check. Op de dag dat ik 12 weken zwanger was gingen we weer terug naar het ziekenhuis en ze zag direct dat het goed was. Nog slechts 1,3 mm. Wat een opluchting.
Meteen kon ze ook aangeven dat het hartje er goed uit zag, de aanleg van de hersens volgens plan ging en er eigenlijk alles al op en aan zat. Wat fijn om dat alvast te horen!
De rest van de zwangerschap ging voorspoedig. Op wat gebruikelijke hormonale (huil)buien na en een onstilbare honger naar kaas en chocoladevla. Hardlopen, wat ik normaal gesproken zo’n drie keer per week doe, bij de atletiekvereniging ging na een week of 20 niet meer. De banden en buikspieren voelden erg strak en ongemakkelijk tijdens het rennen. Wel heb ik nog veel gewandeld en gefietst.
Ook de 20 weken echo in het ziekenhuis zag er perfect uit. De echoscopiste schreef voor ons op een kaartje het geslacht van de baby, welke we ’s avonds wilden openmaken bij een dinertje. ’s Middags konden we toch niet wachten en opende dan toch de felbegeerde envelop. Het was een…. MEISJE! We dachten beide dat we toch echt een jongetje zouden krijgen, dus het was even schakelen. Maar natuurlijk niet minder blij en bijzonder dat we nu eindelijk weten of er een klein meisje of jongetje in mijn buik groeit.
Bij een controle van 32 weken voelde de verloskunde nog even aan mijn buik hoe de baby lag. En PLOP ze draaide daar ter plekke om in stuit. Oei… dat was natuurlijk niet de bedoeling. Bij de controle van 36 weken zouden we wel even verder zien.
Ik heb werkelijk alles uit de kast getrokken om te zorgen dat ze zou draaien. De spinning babies techniek geprobeerd en stond al op het punt om het alternatieve circuit in te duiken. Maar eerst maar eens op onze laatste vakantie als kinderloos stel. Een weekendje weg naar Rotterdam en aansluitend een weekje naar Zeeland. Het was heerlijk weer, we hebben enorm genoten, maar wandelen zat er toch niet meer in. Na elke kilometer moest ik even wat harde buiken “wegpuffen”. Tijd om rustig aan te doen dus.
De laatste nacht logeerden we bij mijn broer in Brabant en daar, midden in de nacht, dachten we even dat de bevalling was begonnen. Een enorm heftig gevoel in mijn buik waarbij ik alleen maar op handen en knieën kon zitten om het gevoel aan te kunnen. Met de volgende controle van 36 bleek waarom; ze was weer keurig met haar hoofd naar beneden gedraaid. Alle research naar versiepogingen en stuitbevallingen kon gelukkig weer in de ijskast.
Vanaf week 38 waren alle klusjes wel zo’n beetje gedaan. Inclusief een badkamerverbouwing die op het allerlaatste moment pas af was. Het grote wachten begon. Zo’n beetje elke avond had ik oefenweeën, maar niks wat echt doorzetten. Week 39 en zelfs week 40 kwam voorbij. Net op het moment dat ik er echt wel een beetje klaar mee was, was het moment daar. In de nacht van zaterdag op zondag 11 juli 2021, na 40 weken en 4 dagen zwangerschap, begonnen rond 00:00 uur de weeën. Ik had al direct door, dit is het. Ik wist het gewoon.
Rond 2:00 uur maakte ik mijn vriend Cor wakker, in bed liggen lukte gewoon niet meer. Tot een uur of acht kwamen de weeën om de 3 minuten. Eerder durfde we eigenlijk ook niet te bellen. Bang dat dan bij het meten van de ontsluiting we van een kouwe kermis thuis zouden komen. Om 9:00 uur kwam verloskundige Tamara, met stagiaire Femke, die nog geen enkele bevalling tijdens haar stage had meegemaakt (en dit was haar laatste dag!). Ik bleek 2 tot 3 centimeter ontsluiting te hebben. Niet gek!
Ik wilde wel even naar beneden, maar ik zat nog niet op de skippybal in de woonkamer of ik wilde snel weer naar de slaapkamer. Toen Tamara om 13:00 uur weer terugkwam bleek ik ‘slechts’ 4 centimeter ontsluiting te hebben. Niemand benoemde het, maar alle drie waren we toch lichtelijk teleurgesteld. Tamara brak mijn vliezen om de boel misschien wat te bespoedigen. Tegen 16:00 uur zat ik nog steeds op 4 centimeter. Het hoofdje van ons meisje lag net wat scheef voor de uitgang en om verdere zwelling tegen te gaan besloten we toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Ik zou overgedragen worden voor niet vorderende ontsluiting.
Op het moment dat ik het bed afstapte kreeg ik ineens persweeën. En niet zo’n beetje ook. Terwijl stagiaire Femke met ferme stem aangaf dat ik NIET MOCHT PERSEN, en vooral moest zuchten, zochten we wat spulletjes bij elkaar, wilde ik persé een BH aan met dat ene zwarte topje en ving ik op de badkamer en later buiten op de stoep nog even twee persweeën op.
Femke stapte bij ons in de auto en hield mijn hand vast terwijl ze bleef voordoen hoe ik moest zuchten en vooral NIET PERSEN. De rit was slecht een kleine 10 minuten, dus viel te overzien. Waarschijnlijk door adrenaline had ik tijdens het ritje met de rolstoel door het ziekenhuis, waarbij Tamara mensen de lift uit stuurde “Wij mogen wel even eerst”, gelukkig even geen weeën.
Eenmaal op de verloskamer ging het heel erg snel. De CTG werd bevestigd en ik slaakte nog twee keer een enorme oerkreet. Ook probeerde ik nog in discussie te gaan met de verpleegkundige waar ik beslist sokken van aan moest “vrouwen bevallen beter met warme voeten”. Ik dacht alleen “Oké, jij je zin”.
Cor kreeg plotseling een gevoel van flauwte, niet gek als je al sinds twee uur vanmorgen bijna niets hebt gegeten. Van alle kanten werd er appelsap en ontbijtkoek aangereikt. Ik moest er zelfs nog even om lachen. Wat een moment om alle aandacht op je te vestigen, vriend!
We werden overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis dus, die dacht na een goede 10 minuten; toch even de ontsluiting meten: “Oh wacht eens even, je hebt al 9 centimeter ontsluiting!”.
Ondertussen bleek ik toch wel veel bloed te verliezen en ook de hartslag van onze dochter “dipte” af en toe. Zelf kreeg ik niet allemaal mee, maar Cor hoorde de verloskundige bellen met de gynaecoloog dat ze “NU moest komen, nee NU”. Achteraf vertelde ze dat ze zich stond te wassen voor een operatie en al rennend naar de verlosafdeling heeft gespoed. Dat ze in een volledig operatie tenue voor me stond, was mij niet eens opgevallen.
Ze stelde zich voor en zei ferm: “Er zijn een heleboel mensen, maar je moet naar mij luisteren”. Braaf knikte ik dat ik dat zou doen. Ze somde op wat ze ging doen: Een katheter om mijn blaas te legen, een verdoving, een knip en we gaan je handje helpen met een vacuümpomp. Ik liet het allemaal maar op mij afkomen. Op voorhand stond ik natuurlijk niet te springen op een knip, maar op dat moment maakte het mij niet meer uit. Op de CTG zag de gynaecoloog dat ik een (pers)wee had, en ik mocht persen. Ik voelde de weeën (door de adrenaline denk ik) helemaal niet meer.
Bij de derde keer persen, 8 minuten na de start, mocht ik haar zelf aanpakken en kwam ze ter wereld: Onze lieve Noor! Om 18:47 uur, 50 centimeter lang en 3185 gram.
De thuisbevalling die ik voor ogen had, geboren worden in dezelfde slaapkamer als haar vader, is het niet geworden, maar ik kijk op alles heel erg positief terug.
LiefsMama
Lees verder onder deze prachtige foto’s
1. Zag je tijdens je zwangerschap dezelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 Mijn verloskundige praktijk bestaat uit twee verloskundigen, dus hen beide heb ik regelmatig gezien. Ook was één van de twee aanwezig bij de bevalling. Ook nadat ik overgedragen was aan het ziekenhuis is ze (en stagiaire Femke) nog gebleven omdat het plotseling allemaal zo snel ging. Heel erg fijn want Tamara heeft ontzettend mooie foto’s gemaakt en ik gunde stagiaire Femke ook nog een bevalling.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund? Ontzettend prettig, terughoudend, maar wel coachend. Een volgende keer zou ik misschien geen ontsluiting willen laten meten, tenzij strikt noodzakelijk, ik heb dat als heel pijnlijk ervaren.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Ik had geen echt plan opgesteld, maar meer wat dingen genoemd, die toch eigenlijk al standaard gebeuren; navelstreng laten uitkloppen, verschillende pershoudingen proberen etc. Echter, ging dat uiteindelijk in het ziekenhuis niet door. Noor werd al gauw vrij grauw na de geboorte omdat ze te weinig zuurstof had, dus redelijk snel heeft Cor haar navelstreng doorgeknipt om haar even te laten checken door een kinderarts, maar toen die arriveerde was ze al weer keurig roze en haar zuurstof weer op het juiste niveau. Ook de verschillen pershoudingen kon niet door de vacuümpomp. Ik lag “ouderwets” in de beugels op mijn rug. Ik heb het niet als vervelend ervaren.
Wel heb ik haar zelf aangepakt, dat had ik wel in mijn hoofd, maar niet uitgesproken. En toen het dus kon, vond ik dat wel echt een hoogtepunt van de bevalling.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven? Probeer iemand te lezen; de één heeft een ferme coach nodig, de ander hands-off. En ook dat kan in de loop van de bevalling veranderen. Toen ik de persweeën in de auto moest wegzuchten, was het stagiaire Femke die me duidelijk vertelde wat te doen. Dat heeft enorm geholpen.
Dankjewel lieve José voor het delen van jouw verhaal! Wat bijzonder om te lezen hoe je jullie meisje zelf hebt aangepakt. Heel speciaal.
LiefsLisanne