Mijn allereerste stagedag ooit.
“Het voelt zo moeilijk dat die verwachting en de werkelijkheid zo ver uit elkaar liggen.”
Ik word wakker van een zagend geluid, het is 07:15. Serieus gemeente moet dit nu? Is wat ik bij mezelf denk. Ze zijn de struiken naast mijn huis gaan snoeien. Hadden jullie hier niet even een kwartiertje mee kunnen wachten dan was ik gewoon rustig wakker geworden van mijn wekker. Ach nou ja we zijn nu ook wel wakker, ik beslis om uit bed te gaan. De eerste stage dag, ik heb er zin in! Ik trek het setje kleren aan dat ik al klaar gelegd had de avond ervoor. Ik was vannacht ook oproepbaar maar de telefoon is niet gegaan. Ik kom beneden en stop het bolletje pindakaas, wat ik de avond ervoor al gesmeerd had, in mijn mond. Het lag ervoor als ik ‘s nachts weg zou moeten. Ik pak mijn tas in en lees nog wat readers van de opleiding door. Terwijl ik mijn brood aan het smeren ben krijg ik een appje van de dienstdoende verloskundige, of ik er om 09:50 kan zijn. Ik app terug dat dat moet lukken! We hadden de avond ervoor al gebeld, we gaan vandaag kennismaken en samen een kraamvisite rijden.
Niet veel later stap ik in de auto richting de praktijk. De navigatie geeft aan dat het precies 10 minuutjes rijden is en dat ik om exact 09:50 aan kom. Ik besluit om een beetje door te rijden. Niet precies 80 maar 85, ik zie dat ik 2 minuutjes in heb gehaald als ik aankom op de praktijk, perfect! Ik pak mijn spullen uit de auto en loop naar de ingang, om precies 09:50 sta ik binnen. De deur zit dicht, de verloskundige komt eraan om hem open te doen.
Ik zet mijn tas neer en ga zitten. We nemen de formulieren door die ik moest meenemen en ze legt me uit hoe het systeem werkt. Ook vertelt ze wat er op de planning staat. We hoeven maar 1 live visite te doen. Terwijl we bezig zijn met mijn papieren gaat de telefoon. Er belt een zwangere met dat ze een positieve test heeft, de verloskundige feliciteert haar en verteld hoe het nu verder gaat. Nadat ze heeft opgehangen zegt ze dat we snel moeten gaan. De kraamvisite die we gaan rijden is toevallig vlakbij mensen die we beide kennen en door wie we, al voor ik de opleiding wilde gaan doen, met elkaar in contact zijn gebracht, zodat ik wat meer over het vak kon horen. De verloskundige die mij nu begeleid heeft mij namelijk ook tips gegeven voor de selectierondes.
We gaan naar binnen, we wassen onze handen en gaan naar de kraamvrouw die boven in bed ligt. We treffen er een klein mensje in de armen van de moeder aan. Het is prachtig om te zien. Zo puur, zo echt. De verloskundige bespreekt wat er besproken moet worden. Ik knik, zeg af een toe ja en maakt soms een instemmend geluid. Ik weet nog niet zo goed in hoeverre ik me hierin kan mengen. Het zal toch even aftasten zijn hoe je zoiets doet. Na het gesprekje vraagt de verloskundige of ik nog een vraag heb. Ik vraag aan de moeder hoe ze hebben geslapen, dit is een vraag die ik me herinner uit een bestand over de kraamweek die ik van een tweedejaars heb gekregen. De moeder begint te vertellen. De verloskundige sluit het gesprek af en met dat we opstaan om te gaan gaat de telefoon. Het is een vrouw die belt met klachten. De verloskundige vertelt haar dat dit redelijk normale klachten zijn voor de termijn en geeft kort advies met wat ze kan doen.
Na het gesprek lopen we naar buiten, ik vraag of we de dag nog moeten evalueren. Dat hoeft niet het was echt een eerste kennismaking. We spreken af dat ik nu naar huis kan, mijn actieve deel van de dag zit er namelijk op. Thuis moet ik nog even een formulier versturen.
Ik zit aan de eettafel het is 11:30 en ik eet mijn lunch, en ondertussen vul ik het formulier in en stuur ik deze op. Ik krijg een appje dat ik inmiddels ook inlogcodes voor het systeem op mijn mail heb ontvangen. Ik instaleer het. Ik kom er niet in, ik app de stagiaire die voor mij bij deze praktijk heeft stagegelopen. Zij weet het ook niet, dan toch maar een appje naar de verloskundige. Het voelt een beetje gek dat ik zoveel vraag, is dit wel normaal. Ik had haar namelijk eerder ook al een appje gestuurd. Ben ik niet irritant??
Na enig prutsen en antwoord van de dienstdoende kom ik in het systeem. Ik klik er wat in rond en bekijk hoe het werkt. Niet heel ingewikkeld maar je moet alles maar net even weten. Na dit een half uurtje te hebben gedaan log ik weer uit. Ik heb nog een hele middag voor me het is nog maar 14:08.
Ik kijk een aflevering van mijn serie op Netflix, en een stuk of 100 YouTube video’s. Het voelt gek. Niet kloppend. Het is mijn eerste stage dag ik hoor toch wat te doen. Na heel YouTube te hebben afgestruind en mijn socials te hebben bijgewerkt veranderd mijn mood. Ik voel me een beetje sip, dit is totaal anders dan ik mijn eerste stagedag had voorgesteld, dit voelt een beetje saai. Ik hoopte op een actieve dag, met kraamvisites, eventuele extra controles en misschien zelfs een bevalling. Is dit mijn vak, waar mijn hart zo blij van wordt, ik weet t ff niet. Begrijp me niet verkeerd het was een fijne eerste dag met een leuke kraamvisite en een gezellige kennismaking met een van de begeleiders maar het was anders dan mijn verwachtingen en daardoor moet ik echt even schakelen. Het voelt zo moeilijk dat die verwachting en de werkelijkheid zo ver uit elkaar liggen.
Ik krijg een appje van Luca, ze mag na een volle spreekuur dag naar haar eerste bevalling. Wauw wat bijzonder! Wat heerlijk voor d’r, maar tegelijkertijd voel ik me gefrustreerd en stiekem een beetje jaloers, dit wilde ik ook. Ik merk dat er veel spanning in mijn lijf zit. Ik moet bijna huilen. Ik loop naar boven en beslis om onder de douche te gaan. Uiteraard met mijn telefoon vlakbij en het geluid aan, want wie weet. Ach nee vast niet… Ik app een aantal vriendinnen met hoe ik me voel, de tranen prikken in mijn ogen. Ik app ook m’n vriend, hij stelt me gerust en is erg lief voor me, de eerste traan loopt over mijn wang. Ik houd het nog even in. Als hij me appt dat ik het er allemaal maar even uit moet gooien begin ik echt te huilen. Alle spanning van voor deze stage, de exitement voor mijn eerste dag en de frustratie die ik voel omdat het anders loop dan ik dacht komt er allemaal uit. Ik stap onder de douche en zet muziek aan. De tekst van de muziek raakt me en ik begin nog een beetje meer te huilen. De druppels vallen op mijn lijf, door de warme damp ik ruik mijn parfum, het ruikt lekker, ik glimlach een beetje door mijn tranen heen. Na een tijdje onder de douche te hebben gestaan merk ik dat ik rustiger word door het warme water. Dit heb ik altijd, water en warmte maakt me rustig. Alle emoties, stress en verkeerde verwachtingen spoelen van me af, zo de afvoer in. Ik begin zachtjes mee te zingen met de rustige muziek. Ik ben weer geland en draai, nadat ik me lekker koud heb afgespoeld, de kraan dicht en stap onder de douche vandaan, droog me af en schiet in mijn badjes. En nu zit ik hier op bed deze blog te typen, even alles van me af schrijven. Ik hoor mijn moeder op haar vingers fluiten, ik moet eten. Wie weet later vandaag nog een stukje, als er nog iets spannends gebeurt. Ik denk het niet dus waarschijnlijk alvast tot morgen.
LiefsLisanne
Ik zit nu halverwege mijn tweede jaar en ik herinner me de dag nog zo goed. Het kan goed zijn dat je eerste dag tegenvalt, dat je in je eerste week moet wennen of dat je binnen je eerste dagen al tegenslagen krijgt of teleurstelling ervaart. Ik wil je zeggen dat het er allemaal mag zijn. Your feelings are valid. Het is helemaal oké, voel je niet schuldig of rot dat je dit voelt en ervaart. Het hoeft ook helemaal niet te betekenen dat je het vak niet leuk vindt of dat verloskunde niet bij je past. Het hoort er allemaal bij. Weet dat ik er voor je wil zijn als je struggles hebt. Je mag me altijd een DM of mailtje sturen.
Een dikke knuffel van mij