“Door de donkere wolken kwam een felle zonnestraal”
Vandaag lagen leven en dood heel dichtbij elkaar. En dat vond ik echt heel heftig. Maar dat is wel hoe het in dit vak soms kan zijn. En wat ik vandaag meemaakte was iets waarvan ik hoopte het nooit te hoeven meemaken maar waarvan ik wist dat het me op een dag zou overvallen en dat deed het vandaag. Het overviel me en het brak m’n hart.
Tijdens het spreekuur maakte de verloskundige een echo, eigenlijk direct al merkte ik dat het mis was. Ze moest te lang zoeken en het beeld was grijs, zoveel grauwer dan normaal. De verloskunde zei heel professioneel; Ik zie geen hartactie, het hartje is gestopt met kloppen. Ik was al stil maar ik werd nog stiller. Ik wist ook niet zo goed wat ik nog moest want ik was dat consult gestart. Gelukkig nam de verloskundige het over. Na het consult slaakte ik een zucht. “Dit was de eerste keer dat ik dit meemaakte en ik weet niet zie goed hoe ik me erbij voel” Tijdens het uitspreken van die woorden begon ik te huilen, tranen biggelden over mijn wangen. Het was zo plots. Twee weken geleden hadden deze ouders een prachtige eerste echo met een kloppend hartje en nu waren ze onderweg naar het ziekenhuis omdat het kloppende hartje van toen stil staat. Zo oneerlijk. De tranen stopten niet en de verloskundige gaf me een knuffel, mij emotie was er en die mocht er ook gewoon even zijn. Met tranen die bleven rollen en een bibberende stem praatte ik met de verloskundige over hoe leven en dood soms zo dicht naast elkaar bestaat. En hoe je daar dan mee om gaat. Wennen doet het niet maar er mee omgaan leer je. Dat is eigenlijk wel zo’n beetje waar het op neer kwam. Emotie mag er zijn, het laat zien dat je mens bent en je dit vak met je hart doet. En soms zijn bepaalde dingen heftiger dan andere dingen. Dit was een relatief vroege termijn en ik was hier al zo kapot van, hoe kan ik dit dan ooit aan als het nog verder is of tijdens een partus. Hoe kan ik dit? Dit wil ik niet, hiervoor kies je het vak niet. Je weet dat dit er ook bij hoort en daar ben ik me elke dag van bewust. Ik ben elke dag dankbaar voor het wonder van nieuw leven, iets dat niet vanzelfsprekend is. En dat kwam vandaag wel even heel hard binnen. In eerste instantie wilde ik mijn tranen drogen, even op adem komen en verder met het spreekuur maar toen de verloskundige voorstelde of ik niet gewoon naar huis wilde voelde dat toch eigenlijk veel beter.
Ik besloot naar Dokkum te rijden. Naar mijn oppasgezin, een safespace waar ik altijd welkom ben en waar er 4 lieve kindjes klaarstaan om mij te knuffelen. Waar een stel ouders, die mij al 12 jaar kennen, mij altijd met open armen ontvangen. Onderweg naar Dokkum schoot ik steeds opnieuw vol, de tranen waren nog lang niet op. Door de donkere wolken kwam een felle zonnestraal. Het voelde als een boodschap uit de hemel. Toen ik in mijn achteruitkijkspiegel keek zag ik dat door die ene zonnestraal de hele lucht goudgekleurd was. Het raakte me. Een knipoogje van boven; het komt goed.
Eenmaal in Dokkum stortte ik in de armen van mijn oppasmama en huilde ik. Heel veel en lang. Ik fluisterde in haar oor waarom en ze pakte me nog wat steviger vast dan ze al deed. Toen ik een beetje was gekalmeerd verplaatsten we ons naar de bank waar ik haar vertelde over hoe en wat. Ik lag met mijn hoofd op haar schouder, zij kriebelde me in m’n haar. Er rolde nog af en toe een traan maar het potje met tranen was inmiddels eigenlijk zo goed als leeg. Na een kop thee, 100 knuffels van mijn oppaskindjes en een warm bad reed ik naar mijn gastgezin in m’n woonplaats. Ik wilde huilen maar het lukte niet. Het was op, het was goed zo.
Toen ik thuiskwam in mijn gastgezin stond Jelmer, die zelf arts is, te koken. Tjitske was in de slaapkamer de kleine aan het voeden. Ik zette een bak thee en ging aan de keukentafel zitten. Ik praatte met Jelmer over de dood tegen komen in je werk. Ook hij wist de eerste keer nog wel. Al was dit voor hem niet per se heel heftig. Het zijn vooral bepaalde momenten, bepaalde mensen en bepaalde overlijdens die je bij blijven.
Toen niet veel later de pan spaghetti leeg was en we nog even aan het natafelen waren ging mijn telefoon. Het was anoniem, voor mij een teken dat ik eigenlijk wel wist dat ik op pad moest. Ik kreeg Loes, de verloskundige, aan de telefoon. Ze vroeg of ik mee wilde naar een bevalling. Ze was door een van de andere stagebegeleiders op de hoogte gebracht over wat er die middag op het spreekuur was gebeurd. Ze wilde even checken hoe ik erin stond. Ik was vast beraden en wilde mee, het voelde wel wat dubbel maar het was misschien gewoon wel even goed. Nadat ik ophing sprintte ik naar boven en verwisselde ik mijn comfi-broek voor een spijkerbroek, ik pakte mijn tas en ging op weg, op weg naar nieuw leven.
Nog voor middennacht zat ik alweer in de auto naar huis. Er was na een vlotte en rustige thuisbevalling een klein meisje geboren. Wat een contrast bracht deze dag met zich mee zeg. Maar wat is het fijn dat ik deze dag nu vol leven heb mogen afsluiten. Het geeft rust om te weten dat ik, ondanks alle gevoelens die me die middag overvielen, de passie voor geboorte kan blijven voelen. Dat het nieuwe leven dat in dit prachtige vak vaak de overhand heeft me blijft verwonderen. Misschien nog wel meer, juíst nog veel meer.
LiefsLisanne
Ik heb echt bijzonder goede begeleiding gehad waar ik zo dankbaar voor ben. Mocht je zoiets mee maken op stage en het doet wat met je, praat er over. Is het niet met een stagebegeleider dan met een vriendin, je ouders of bijvoorbeeld je coach op de opleiding. Sommige dingen zijn gewoon heftig dus blijf er niet alleen mee rond lopen. Je mag mij ook altijd een berichtje doen. @liefslisanne op Instagram