“Nu pas besef ik mij hoe speciaal en uitzonderlijk deze bevalling is geweest.”
De deur van het ziekenhuis gaat open, ik desinfecteer mijn handen en vraag hoe ik route 105 moet lopen. De beveiliger legt het me uit en ik begin aan de “tocht”, tja zo noem ik het maar even want het was best een eind. Halverwege dacht ik; Ben ik er nu nog niet? Ik heb toen nog maar even een beveiliger gevraagd die wees me de weg, ik liep blijkbaar al de juiste kant op. Ik stapte in de lift en maakte daar de wel bekende “liftselfie”. Ik meldde me boven bij de receptie van de verloskamers en ze vrouw achter de balie wees naar de kamer waar Karima en Amy vlak voor mij naar binnen waren gegaan, verloskamer 9.
Ik ga de kamer binnen en zie dat Karima weeën heeft, ze loopt nog wel op haar gemakje rond. Iets na binnenkomst om 00:30 hebben we de cortonen beluisterd, de kleine leek niet onder de indruk van de weeën en mama vangt deze op als een pro! Ook besluiten we samen om een VT te doen, ik verwachtte niet te veel van mezelf, het was echt oké als ik nog niet kon plaatsen wat ik zou voelen had ik me maar voorgenomen. Ik toucheer en stuit direct op een hoofdje, ik voel naar de rand waarin in het hoofdje zich bevindt. Ik spreid mijn vingers en toucher naar mijn idee 5 cm. Amy vraagt of ik het toucher met mijn andere hand kan laten zien, ik maak een “peace-teken” met mijn vingers en Amy geeft aan dat ik nog wel eens gelijk kan hebben. Amy toucheert ook, ze voelt ook zo’n 4 à 5 centimeter ontsluiting, een weke portio die redelijk centraal staat, staande vliezen en indaling op H2 met een caput als voorliggend deel, de stand is nog niet te voelen.
“Yes, heb ik het toch goed!” is wat ik denk maar niet hardop uitspreek. Ik ben onder de indruk van mezelf, voor het eerst naar uitsluiting voelen en dit gewoon best wel goed doen. Fijn dat ik de lat niet te hoog had gelegd want nu overtref ik mijn eigen verwachtingen, is ook wel eens leuk!
Karima geeft aan wel naar het vaste bad te willen, dit is in een andere ruimte dus we vragen bij de verpleging of het bad vrij is en geven aan dat we willen gaan verhuizen. Amy en ik maken de badkamer klaar. Niet veel later lopen we over de muistille gang met Karima naar de badkamer. Eenmaal in bad geeft ze aan zich wat slaperig te voelen, ze keert een beetje in zichzelf en vangt in alle rust de weeën op. De weeën komen nu om de 4/5 minuten en houden ook echt een minuut aan, het blijken voornamelijk been weeën te zijn. Ondanks dat Karima wat slaperig is klets ze heus nog wel wat tussen de weeën door.
Amy en ik hadden van tevoren mijn leerdoelen besproken, één van mijn leerdoelen was me richten op coaching. Amy had al gezegd dat ze dan wel even iets op de andere kamer ging klaarleggen, en zo geschiedde. Rond een uur of 1:00 verlaat Amy de kamer en richt ik mij op Karima, ik time haar weeën, ik observeer haar en tussen de weeën kletsen we wat. Ze vraagt naar mijn opleiding en hoe ik de stage vind. Ik klets zachtjes met haar mee maar dit is natuurlijk niet waar zij zich nu op hoeft te focussen. Als Amy terugkomt ziet ze dat Karima nog veel te lekker aan het kletsen is en ze het wellicht wel even nodig heeft dat ze niet de “need” voelt om met ons te kletsen maar dat ze echt even in zichzelf kan keren. Amy en ik besluiten om haar even alleen te laten en lopen over de lange stille gang naar de keuken. We hebben wel zin in wat eten dus we zoeken naar de “peperkoek”, zo noemen ze ontbijtkoek hier in Brabant. We pakken wat drinken en genieten ervan om even iets te eten zo midden in de nacht, je bent toch behoorlijk lang op de been. Het is gezellig en we kletsen over van alles en nog wat. Een minuut of 20 later gaan we terug naar de badkamer.
Het is 1:40 als we terug op de kamer komen, Karima haar partner is er ook inmiddels. Vijf minuten na binnenkomst heeft Karima drukgevoel, dat ging toch wel plots heel rap. Ze zit rechtop in bad, de weeën lijken nu toch wel zeer krachtig. Dit lijkt Karima niet van haar stuk te brengen en ze blijft ze heel beheerst opvangen.Om 01:53 geeft Karima aan toch wel echt persdrang te hebben, we helpen haar nog even in een betere houding en eigenlijk vrijwel direct zien we dan een caput. Ik trek mijn handschoenen aan, steriele handschoenen, een maat te klein, dat is echt een uitdaging want die handschoenen steriel aantrekken is al een taakje op zichzelf, laat staan als ze een volle maat te klein zijn. Gelukkig gaat het me goed af!
Ondertussen coacht Amy Karima, ze moedigt haar aan om haar lichaam te volgen. Amy luistert nog eens cortonen, keurig 135BPM. Het kindje doet het super! Ze heeft 4 hele rustige gecontroleerde persweeën, haar lichaam duwt maar ze is niet zichtbaar keihard aan het persen, zoals je dit in films wel eens ziet, in plaats daarvan ademt zich een weg door de weeën heen. Op het begin van de laatste perswee wordt het hoofdje langzaam geboren, nog met de vliezen intact, vrij vlot daarna volgen de schouders en de rest van het lijfje. Op 18 juni om 01:58 bracht Karima in alle rust een heel mooi jongetje ter wereld.
De kleine jongeman zit nog volledig in de vliezen, iets wat ik mij op dat nog niet realiseer. Amy vraagt of ik de omstrengeling wil afhalen, een split second heb ik error, het kan niet. Ik besef me dat ik de vliezen eerst zal moeten doorprikken dus dat doe ik, met mijn vinger prik ik de vliezen door en haal ik, samen met Amy, de losse omstrengeling weg. We moedigen Karima aan om haar kindje naar boven te halen, ze kan er niet zo goed bij dus we helpen haar het pasgeboren mupke (zo’n leuk Brabants woord, hihi.) op haar borst te leggen.
Binnen een kwartier heeft deze mama, in bad, rustig zuchtend een prachtig ventje ter wereld gebracht, waarbij de kleine man nog volledig in de vliezen zat, WAUW. Nu besef ik mij pas hoe speciaal en uitzonderlijk is.
Op dat moment was ik vooral druk met het handelen want dit was de eerste bevalling waarbij ik het kindje mocht aanpakken. Als ik eraan terugdenk ben ik “in awe” van hoe Karima haar prachtige zoontje naar buiten heeft gezucht.
De kleine heeft een hele goede start, vrijwel direct begint hij lekker wat te huilen, hij heeft dan ook een eerste apgarscore van 10. Ook papa komt nu kennismaken met zijn pasgeboren zoon. We helpen Karima uit bad en pakken haar en de baby lekker warm in voordat we het bed van de badkamer naar de slaapkamer rijden. Van tevoren had ik aan Amy gevraagd hoe je nu het bloedverlies bepaald als iemand in bad bevalt, nog in de badkamer zeg Amy tegen mij; “En hoeveel bloedverlies denk je?” Ik geef antwoord met dat ik denk dat er momenteel nog geen sprake is van bloedverlies, het water is helder alleen wat huidsmeer vlokjes drijven in het bevalbad. Dit is natuurlijk ook wel eens anders maar je leert het inschatten.
Op de kamer laten we het kersverse gezinnetje lekker even aan elkaar wennen. Al vrij snel lijkt het erop dat de kleine wil gaan aan happen, wat heerlijk om te zien zo’n zoekend snuitje! Na dat de navelstreng is uitgeklopt begeleid ik papa met het doorknippen van de navelstreng. Ik zet de klemmen per ongeluk wat te ver uit elkaar waardoor de uiteinden na het knippen beginnen te bloeden en het pasgeboren jochie onder het bloed zit, oopsie! Amy vraagt of ik een warm en nat washandje wil brengen en poets vervolgens het bloed van het ventje af.
Ik controleer met de handgreep van Küstner of de placenta losligt. Dat is het geval dus Karima geeft een flinke duw en de placenta wordt om 02:18 geboren. Ik kijk deze onder begeleiding van Amy na, de vliezen zijn compleet en de navelstreng heeft keurig 3 vaten. Ik laat nog even zien wat het “huisje” van de kleine is geweest. Het bloedverlies is echt zeer minimaal, we houden het op 50ml.
Nadat het ventje lekker een uur bij mama heeft gelegen en al wat heeft gedronken (Super goed!) neem ik hem mee voor het neonataal onderzoek. Het is nu 03:25 en ik mag hem nakijken. Ik ga van boven naar beneden, van de schedel-naadjes tot zijn teentjes en ik check ook zijn ruggetje en achterkant. Er zijn geen aanwijzingen voor aangeboren afwijkingen, hij heeft een prachtig gewicht en een keurige temperatuur. 3645 gram en 36,8 graden, zo zien we het graag! Karima zegt tegen Amy dat ze wel wat foto’s mag maken van mij want dat is leuk voor mij als stagiaire! Trots laat ik zien hoe dit prachtige jongetje in de buik zat. Als de foto’s zijn gemaakt mag ik hem aankleden, zó lief en schattig, ik smelt! Nadat ik hem lekker warm heb aangekleed breng ik hem als een snoezig klein pakketje naar zijn mama en leg hem bij haar neer. Karima wil graag diezelfde nacht nog naar huis dus we geven haar instructies over plassen, stolsels, temperatuur en nog een aantal zaken en dragen de zorg over aan de lieve verpleegkundige die ons vannacht heeft geholpen.
Lees verder onder deze lieve foto’s van het pasgeboren ventje.
“Wombpose” & Neonataal Onderzoek
We gaan naar de personeelskamer, ik zie heel veel vrouwen in witte pakjes, ik stel mezelf voor en stuk voor stuk begroeten ze me vrolijk. Amy en ik doen nog even wat administratief en afrondend werk. Het zijn hele warme dagen dus één van de verpleegkundigen komt aan met een grote tas waterijsjes. Lekker zeg dit, heerlijk verfrissend zo midden in de nacht!
We lezen de groepsapp met Fleur, ze had al geappt dat het bij mevrouw in België ook rap was gegaan en ze haar echt net heeft ingestuurd om naar het ziekenhuis te gaan. Ze vraagt of ze nog onze kant op moet komen om af te ronden maar we zijn eigenlijk al zo goed als klaar, we geven aan dat we afsluiten en er verder geen extra hulp meer nodig is. Niet veel later om 04:15 lopen Amy en ik het ziekenhuis uit. We kletsen nog even kort bij de auto en besluiten om in de auto al bellend deze partus te evalueren.
Dankjewel lieve Karima dat ik bij de bevalling van jullie prachtige zoon mocht zijn. Ik vond het heel bijzonder, ook dat ik hier over mocht schrijven. Veel geluk gewenst en LiefsLisanne.
KIJKTIP: Weekvlog van de stageweek waarin Karima is bevallen
LiefsLisanne