VHO Uitwendig onderzoek.
Luca en ik komen met de lift naar boven, ik rijd haar de lift uit. Ze zit, door een breuk in haar voet, in een rolstoel want belasten mag absoluut even niet. We hangen onze jassen op en laten de tas buiten het lokaal staan, dat moet tijdens vaardigheidslessen. Vlak voor ik Luca het lokaal in duw zeg ik haar dat ik de reader niet heb gelezen. Ze verzekert me dat het wel goed komt en ik ongetwijfeld gaande weg wel meekrijg wat de bedoeling is.
Als iedereen aanwezig krijgen we een klassikale uitleg. Wegens corona worden we in hele kleine groepjes verdeeld over 4 lokalen. We zijn met twee werkgroepen van ongeveer 10 meiden dus worden verdeeld in groepjes van 5.
Mijn groepje start in het eerste lokaal, hier gaan we leren hoe wel de symfyse (het schaambot) en het borstbeen kunnen vinden en hoe we de navel kunnen centreren. We oefenen dit op elkaar, het is een veilige sfeer zonder oordeel en het is er lekker warm. Luca gaat als eerste op de bank liggen, ik mag als eerste het UO (uitwendig onderzoek) uitvoeren. Ik waarschuw voor mijn koude handen en ga rustig te werk. Met de pink van mijn linkerhand voel ik haar borstbeen en na even zoeken en aanwijzing van Luca vind ik met mijn andere pink de rand van de symfyse. Ik breng mijn duimen naar elkaar toe en constateer dat de navel mooi in het midden ligt. Voordat we hiermee begonnen hadden we de huid al even geïnspecteerd. We wisselen een aantal keer van “cliënt” en “zwangere” tot ook ik op een gegeven moment op de bank lig. Een paar koude handen raken mij aan, het is heel voorzicht, en onderzoekend. We komen er achter dat mijn navel niet helemaal in het midden ligt, haha! Wat een gekke maar toch ook nuttige ervaring, en wat fijn dat er met zoveel respect met elkaar om gegaan kan worden.
Na enige tijd schuiven we door naar het volgende lokaal, hier liggen een aantal fantomen voor ons klaar, bolle zwangere buiken met baby’s erin. We krijgen uitleg over de handgrepen van Leopold. Een lieve verloskundige die in het ziekenhuis in Groningen werkt legt het uit en doet het voor. Met deze handgrepen kan je bepalen hoe de baby ligt en of het kindje al (bijna) is ingedaald.
Na de uitleg mogen we zelf aan de slag. Als ik aan de beurt ben begin ik boven aan de buik Leopold 1, ik voel billetjes. Als ik beide zijkanten van de buik voel, voel ik links voor mij, rechts voor de vouw een ruggetje, heel duidelijk voelbaar. En aan de andere kant voel ik kleine delen, handjes voetjes, elleboogjes of knietjes. Aan de onderkant voel ik een hoofdje, het ligt nog niet helemaal ingedaald en vast in het bekken want er is nog ruimte tussen de symfyse van de moeder het koppie van de baby. Wat is dit leuk! Niet heel ingewikkeld maar oefenen is wel echt nodig.
We hebben even kort een iets grotere pauze en gaan daarna naar het lokaal met de student-assistent, hier gaan we oefenen met het noteren van de gegevens van een controle. Ik noemde het net al even wat voor de moeder rechts is, is voor mij links en daar moet je wel rekening mee houden bij controles en ook het noteren van de gegevens. We behandelen een aantal casussen en stellen nog wat vragen aan de student-assistent. Ze is een vrolijke opgewekte en erg lieve tweedejaars die haar plezier in het vak altijd om een spontane manier aan ons weet over te brengen. Nadat we de casussen hebben behandeld en we nog gezellig wat gekletst hebben mogen we doorschuiven naar het laatste lokaal.
Hier krijgen we een les van een soort gast docent. Ze is al wat op leeftijd en heeft jaren geleden de vroedvrouwen opleiding gedaan, zo heette dat toen nog. Ze noemt zichzelf dan ook nog steeds vroedvrouw en geen verloskundige. Het heeft iets unieks, iets liefdevols en iets aandoenlijks tegelijk. We krijgen uitleg over het verschil tussen gewoon een controle doen en contact maken met moeder en kind tijdens de controle. Het is met name de mindset die het verschil maakt. Ze vertelt ons dat wanneer je iets meer tijd neemt en voor je begint je handen gewoon eens rustig op de buik van de moeder laat rusten dat dit al een heel ander gevoel teweeg brengt dan direct starten met de controle. Ook geeft ze ons mee dat het wel een echt mens is, de moeder. En dan denk je misschien: logisch, maar als je je dit gaat beseffen dan kan het zijn dat je veel anders met de cliënt omgaat. In haar buik zit nieuw leven, dat is heel bijzonder, je doet moeder en kind eigenlijk te kort als je gewoon maar even de controles uitvoert. Als je er met meer gevoel in gaat en probeert contact te maken dan is de beleving voor zowel de vrouw als voor jou als verloskundige totaal anders.
Ook dit gingen we op elkaar oefenen. Ik vormde een paar met Luca. Zij mocht eerst liggen, ze hees zich met haar gipsen been de tafel op. Vanaf het moment dat ik haar aanraakte voelden we beiden zo’n verschil. Zo bizar hoe een mindset van rust, liefde en respect zoveel teweeg kon brengen. Ik voelde het vlammetje, dat brand voor de passie die ik voor het vak heb oplaaien, dit is wat ik wil, dit is waar ik het voor doe! We wisselden van plek, ik was aan de beurt om te liggen. Ook ik ervaarde een megagroot verschil. Het ging van afstandelijk, van routine werk, van controle naar verbonden, gezien en erkend worden, niet de zoveelste die aan de beurt is.
Ik werd hier mega enthousiast over en stelde nog een aantal vragen aan de docente. Dit tijdsblok duurde mij veel te kort, ik wilde hier alles over weten. Dit past écht bij mij; liefdevol omgaan met mensen en nieuw leven.
We sloten nog even klassikaal af. Het meest bijzondere en leerzame aan deze lessen vond ik het ervaren van het grote verschil tussen de eerste keer dat ik op de bank ging liggen in het eerste lokaal en de tweede keer in het laatste lokaal. Dit neem ik mee, dit stop ik in mijn rugzak en zal me voor de rest van mijn loopbaan bijblijven.
LiefsLisanne
