Liten hemmelighet, jeg er gravid!
Met die woorden begon het allemaal, of ik die tekst wel even voor haar wilde vertalen want het bereik in Noorwegen was zo slecht. Ze kwam het steeds tegen . Tuurlijk wilde ik dat wel, ik ben immers als ik vrij ben eigenlijk altijd wel online.
Klein geheimpje, ik ben Zwanger!
“Ja!” ik slaakte een gilletje van geluk! Yes, het is gelukt! Wat tof, wat gaaf, wat leuk, en wat is het ze ontzettend gegund. Woorden kwamen te kort om te beschrijven hoe blij ik voor hen was. En uiteraard stiekem ook wel een beetje blij voor mezelf want dit betekende dat ik een kandidaat voor mij doorlopende stage gevonden had. En dat terwijl de opleiding nog lang niet begonnen was!
Hier hadden we toch wel een beetje naar toe geleefd met elkaar, want vanaf het moment dat ik voor de studie verloskunde koos had Tjitske al tegen mij gezegd: “Als wij een tweede krijgen dan mag je mijn zwangerschap wel volgen.” Ik besef me maar al te goed dat dit echt heel bijzonder is, iemand die dicht bij je staat, die je laat meekijken en mee laat beleven in een heel intieme en wonderlijke levensgebeurtenis. Echt een cadeautje!
Uiteraard had ik natuurlijk direct honderdduizend vragen, want; hoe voelde ze zich, hoeveel weken was ze inmiddels en wat zou de verwachtte uitgerenkende datum zijn?
Ik voelde de passie opbloeien en ik wist echt dat dit is wat ik het allerliefste wilde; gezinnen zien groeien en bloeien en daar van dichtbij een bijzonder steentje aan bij kunnen dragen. Samen toeleven naar dat ene doel, de geboorte van een klein, lief, kwetsbaar wondertje.
Maar om even terug te komen op de vragen die ik uiteraard stelde. Ze voelde zich nog niet echt zwanger, in ieder geval nog niet kots beroerd. Ze was inmiddels een kleine 4 weken zwanger en de baby zou volgens haar berekening op 9 april uitgerekend zijn.
Kleine 4 weken zwanger? Dat betekende dus dat ze al zwanger was toen we laatst hun, de door ons geleende, bakfiets terug brachten! Mijn vriend en ik stapten in de auto toen we bij Tjitske en Jelmer vandaan kwamen en het eerste wat mijn vriend vraagt is: “Is Tjitske zwanger?” Waarop ik volgde: “Hoezo? Kon je dat zien ofzo?” Ik had zelf namelijk ook al het idee dat dit zo was. “Nee, dan had ze het al wel aan me verteld, tot nu toe ben ik iedere maand op de hoogte gehouden” zei ik na even na gedacht te hebben. Verder hebben we het er ook niet meer over gehad maar het bleek dus toch te kloppen, Haha!
De eerste echo werd gepland, een vitaliteitsecho, om te kijken of het hartje klopt en of het kindje goed in de baarmoeder zit. Nadat Tjitske bij de praktijk had gevraagd of zij er ook mee akkoord gaan dat ik haar zwangerschap zou gaan volgen kreeg ik te horen dat ik mee mocht naar de echo, wauw!
Het was coronatijd dus we hadden niet eens verwacht dat dit zou kunnen.
Op school vertelde ik dat ik de les helaas moest missen vanwege een echo met mijn doorlopende stage cliënt en gelukkig was dit geen probleem. Maar toen….
De dag voor de echo werd ik uiteraard snotverkouden, en dan niet een beetje een loopneus maar echt goed verkouden, ik voelde me er ook gewoon niet fit door. En helaas is dan het advies; Blijf thuis en laat je testen. (dus dat deed ik)
Ik volgde de dag van de echo het college online, ik kon immers prima de les volgen nu.
Na de echo kreeg ik een prachtige foto van een hele kleine foetus, Tjitske vertelde mij dat ze al een kloppend hartje had gezien en de kleine al flink aan het bewegen was. Ik feliciteerde haar nogmaals, dit was natuurlijk heerlijk nieuws. Zeker gezien het feit dat Tjitske inmiddels goed beroerd was door de hormonen, dan is het fijn om bevestigd te krijgen dat je het ergens voor doet.
Vanuit de verloskundige praktijk werd er enthousiast gereageerd op dat ik deze zwangerschap zou gaan volgen en was dan ook de volgende afspraak meer dan welkom.
En zo begon mijn doorlopende stage! Wauw wat een leuk avontuur.
LiefsLisanne