De mama die dit verhaal met ons deelt doet dit liever anoniem en dat is ook echt helemaal goed, heel waardevol dat ze ons toch wil meenemen in dit bijzondere verhaal.
LiefsMama – Een onverwachts snelle bevalling!
Het is oktober 2018, en ik ben uitgerekend van mijn tweede kindje. Mijn eerste bevalling was een soepele, ongecompliceerde thuisbevalling. Het plan is dus om weer thuis te bevallen.
Rond een uur of half vijf ’s nachts, op de uitgerekende datum, word ik wakker omdat ik moet plassen. Op de wc verlies ik mijn slijmprop en als ik terug in bed kruip voel ik wat krampen. Niets heftigs, maar het lukt me toch niet meer om in slaap te komen. Ik ga de vaatwasser uitruimen en de badkamer schoonmaken – nesteldrang, anyone? Na een half uur lijken de krampen toch wel regelmatig te komen, dus ik vraag mijn man om voor de zekerheid de verloskundige vast te bellen. Omdat de eerste bevalling best vlot ging (zeven uur) hadden ze me gevraagd om snel te bellen bij regelmatige weeën. Ik ga onder de douche staan, wat ik bij de oudste heel fijn vond, maar nu kom ik niet lekker in het ritme. Mijn hoofd zit me in de weg – de oudste kwam pas bij ruim 41 weken en ergens ben ik er nog niet aan toe dat deze baby nu al komt.
Als de verloskundige er rond kwart over vijf is zijn de weeën zijn nog helemaal niet zo heftig en vrij kort. Ik ken haar niet echt, ze is een waarneemster. Vast een lieve, kundige vrouw, maar ik had graag een bekend gezicht bij me gehad. Ze vertelt me dat ik pas twee of drie centimeter ontsluiting heb en dat ik maar moet proberen nog wat slaap te pakken. Over twee uur komt ze terug, en mocht het heftiger worden dan kan ik altijd bellen. Ik heb nog steeds dat onrustige gevoel en ook mijn man loopt (nog halfdronken van een bruiloft de vorige avond) gestrest rond om alles klaar te leggen voor de bevalling.
Dit schiet niet op, besluit ik. Ik vraag hem om alle lichten uit te doen en achter me op ons bed te komen zitten, zodat we ons kunnen focussen op de bevalling. Binnen een paar minuten worden de weeën heftiger, langer en komen ze sneller op elkaar. Het is dan ongeveer half zes. Na een half uur heftige weeën wegpuffen kreun ik dat dit wel verrot veel zeer doet. Ik twijfel, moet ik niet toch iets van pijnstilling? Dan realiseer ik me dat ik dit punt bij mijn vorige bevalling ook had, zo rond de zes centimeter ontsluiting. Dat schiet op! Ik vraag mijn man de verloskundige weer te bellen. Zelf wil ik even gaan plassen en dan weer onder de douche gaan staan.
Zodra ik op de wc zit voel ik het hoofdje door het baringskanaal gaan. Ik roep naar mijn man dat hij moet komen, de baby komt nu! ‘Ze zegt dat ze persdrang heeft.’, hoor ik hem – enigszins cynisch – tegen de verloskundige zeggen. Ik laat me op mijn handen en knieën voor de wc zakken en probeer de weeën zoveel mogelijk weg te zuchten. Tussen mijn benen voel ik de vliezen al. Mijn man komt achter me staan, de vliezen breken en het volgende moment wordt onze zoon geboren. De navelstreng zit om zijn nek en hij is wat slap en blauw. Gelukkig trekt dat snel bij als hij op mijn borst ligt – op de vloer van de badkamer. Als we de verloskundige weer bellen om te laten weten dat hij er al is draagt ze ons op om hem goed droog te wrijven en een mutsje op te doen.
Een paar minuten later staat ze voor de deur. We knippen de navelstreng door, de placenta wordt soepel geboren en er zijn gelukkig ook geen hechtingen nodig. Onze zoon maakt het goed, al is hij wel wat koud. Mijn man moet echt even bijkomen van de eerste momenten – het leek hem een eeuwigheid te duren voordat ons zoontje ging ademen. Ik ben wat overdonderd van het tempo maar voel me prima, veel beter dan na de eerste bevalling. Al was het niet zo gepland, ergens was het heel tof om het zo met zijn drietjes te doen!
LiefsMama
1. Zag je tijdens je zwangerschap dezelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 Nee, ik had een waarneemster die ik één keer heel kort had ontmoet en waar ik ook niet zo’n klik mee had. Bij de eerste kende ik de verloskundige wel goed en dat vond ik heel fijn – maar ik zat bij een heel grote praktijk, dus dat was echt mazzel.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund?In dit geval: het gebrek aan verloskundige ondersteuning 😉 Eigenlijk vond ik het heerlijk zonder. Uiteraard zou ik dat niemand aanraden – als er iets misgaat heb je een groot probleem. Maar de autonomie, het naar mijn lichaam kunnen luisteren zonder dat er iemand zegt wat je moet doen, dat vond ik heel erg fijn. Mocht er ooit een derde komen dan zou ik zoveel mogelijk handsoff willen bevallen.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Ik had een bevalplan. Dat ging al uit van zo weinig mogelijk interventies en zoveel mogelijk rust, dus dat is goed gelukt. Specifiek ding was dat ik niet standaard een oxitocine-injectie wilde om de placenta te laten komen (dat is hier in de regio wel protocol), maar pas als dat na een half uur niet gelukt was. Daar is de verloskundige ook in meegegaan.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven? Dat het voor een vrouw (nou ja, voor mij, in ieder geval) heel empowering is om haar lichaam te kunnen volgen. Terughoudend zijn met aanwijzingen en coaching kan dus echt wel een meerwaarde hebben. En dat rust/focus (lichten uit, geen geluid etc.) kan helpen om een bevalling te laten doorzetten.
Dankjewel voor het delen van je unieke verhaal, heel speciaal. Ik weet dat je dit leest en ik vind het heel tof dat je je verhaal hebt ingezonden. Tof om te zien hoe het vrouwen lichaam echt doet waar ze voor gemaakt is!
LiefsLisanne
Omslagfoto: Cindy Willems – Birthday geboortefotografie