“Ik wist dat het in mijn postvak-in op mij stond te wachten maar ik durfde het niet te openen.”
Een simpel dagje Amsterdam werd één van mijn geluksdagen!
Na een behoorlijk lange treinreis was ik dan eindelijk in Amsterdam aangekomen. Elien haalde me op van het station. Het was ongeveer tien minuutjes lopen naar haar huis. We hadden besloten dat we Elien haar haren gingen verven dus liepen we even langs de Kruidvat voor verf voor highlights.
Eenmaal bij Elien aangekomen trokken we eerst even wat oude kleren aan. Bleekmiddel krijg je immers niet goed uit je kleren. Bij gebrek aan beter kozen we een highlighter kwast om de verf in het haar te smeren. Een stuk of 80 folies afgescheurd en we konden van start. Omdat ik niet ervaren was en langzaam werkte besloten we het haar in secties te verdelen zodat het niet zo zou zijn wanneer ik klaar zou zijn met de laatste highlight dat de eerste plukken haar dan inmiddels zouden afbreken door de sterke bleek…
We hadden tussen het verven, het wassen, het eten van vele snacks, waaronder een hoop chocolade en stapels oreo koekjes, door veel pauzes. Op een gegeven moment hadden we even lunchpauze genomen en zaten we aan tafel. Ik las wat berichten op mijn telefoon die binnengekomen waren en terwijl ik op mijn telefoon zat kwam er een berichtje binnen van de meiden waarmee ik selectie had gedaan. Ze was helaas niet door de selectie gekomen. De andere dame en ik stuurden een berichtje terug hoe ze dit wist. Ze was helaas al uit de groep gestapt, dus was het afwachten. Niet veel later appte ook de tweede dame dat ze de uitslag had en helaas niet door was. Jeetje!! Balen zeg, ze had zo goed geleerd en mij nog dingen uitgelegd. Ik vond het zo sneu voor haar en de moed zakte mij ook in de schoenen. Zij had zo goed geleerd dan zal het er voor mij ook wel niet in zitten. Plots zag ik een mailtje binnen komen. Ik wist dat het in mijn postvak-in op mij stond te wachten maar ik durfde het niet te openen.
Met een schuin oog opende ik de mail…. Ik lees en zie mijn cijfers, onder mijn cijfers staat de norm. Ik zit daarboven? Ik slaakte een gilletje. HOE DAN? IS DIT ECHT? Ik kan het niet geloven, klopt dit wel? Ik lees verder en er staat een felicitatie.
“Dit betekent dat we hebben besloten je toe te laten tot de volgende ronde van de selectie. Gefeliciteerd met dit resultaat!”
Ik kon niet geloven wat ik had gelezen, ik was compleet verwonderd, verrast, geschokt, en MEGA blij! Vol adrenaline belde en appte ik een heleboel mensen die om mij heen stonden. Dit was een euforisch gevoel, met mijn hoofd in de wolken waar ik al een beetje begon te dromen over hoe dit alles verder zou gaan.
Opgelaten en onwijs hyper ging ik verder met het verven van Elien d’r haren. Ik had energie voor 10, nee energie voor 10.000!! Ik weet nog hoeveel lol we maakten, de muziek klonk door de kamer en we leefden ons uit alsof we een stelletje pubers op een festival waren.
Wie had dit gedacht, ik zat helemaal niet zo lekker in mijn vel namelijk en het was nog maar de vraag of dit ‘m wel ging worden. De eerste stap was gezet maar er kwamen tegelijkertijd ook veel gedachten in mijn hoofd; “Nu moet je je MBO4 afmaken Lisanne, ongeacht hoe je je voelt en of je het allemaal trekt. Je moét nu.”
Als iemand mij een jaar voor deze speciale dag had verteld dat ik mij passie zou gaan vinden in verloskunde en me blij en goed zou voelen, had ik dat niet geloofd. Ik kwam van zover. Deze dag werd een lichtpuntje, een pitstop, een houvast voor een periode waarin ik aan het vechten was om voor mezelf te kiezen, aan mezelf te werken en mijn geluk te vinden.
In de weken die volgden was ik gemotiveerd maar moest ik hard werken. Steeds als ik me niet goed voelde herinnerde ik mezelf aan dat ik het nu wel ergens voor deed en dat een toekomst waar ik wel gelukkig van zou gaan worden steeds dichterbij kwam. Ik sloeg me door mijn toenmalige opleiding heen en bereidde me voor op de tweede selectie dag….
Wordt vervolgd,
LiefsLisanne
Ps: Elien haar haren waren fabulous!