LiefsMama – Bevallingsverhaal van Laura
“En begrijp me niet verkeerd, zwanger zijn is het mooiste wat er is, maar oh wat was ik blij dat ik mijn kindje kon ontmoeten.”
Laat ik beginnen met wie ik ben. Ik ben Laura, 29 jaar oud en sinds 9 december 2020 mama van een hele mooie liever dochter, Yara.
Na een soms moeilijke zwangerschap, thuis vanaf 12 weken dat ik zwanger was door rug en bekken klachten ben ik met precies 39 weken bevallen in het ziekenhuis.
Ik heb van mijzelf een hoge bloeddruk dus dan maken ze je ”medisch” en moet je in het ziekenhuis bevallen.
Na een paar zware weken heb ik aangegeven bij de verloskundige dat ik niet meer kan. Ik slaap al 2 weken bijna niet. Lopen gaat niet, veel harde buiken tijdens het lopen. Pijn in mijn heupen en rug. Zij ging vrijdag 4-12-2020 tijdens het grote MDO met alle verloskundigen en gynaecologen mij bespreken wat er mogelijk is.
Die vrijdagmorgen werd ik teruggebeld met het verlossende woord. Ik word aankomende woensdag 9-12-2020 ingeleid. Hoe blij kan een mens zijn. Het einde was in zicht. En begrijp me niet verkeerd, zwanger zijn is het mooiste wat er is op dat moment maar oh wat was ik blij dat ik mijn kindje kon ontmoeten. Laat ik er ook nog even bij vertellen dat wij de hele zwangerschap niet hebben geweten of wij een zoon of dochter zouden krijgen. Terug naar de vrijdag dat de verloskundige mij belde. Toen zij eenmaal had opgehangen heb ik natuurlijk direct mijn man gebeld. Hij was erg enthousiast en tegelijkertijd ook overrompeld, volgende week zijn wij ouders……
Ik werd op dinsdag 8-12-2020 gebeld door de afdeling verloskunde of wij die avond al konden komen. En of wij dat konden… Graag zelfs. Om 14.00 kwam mijn man thuis en hebben wij rustig alle spullen bij elkaar gepakt.
Om 19.00 moesten we ons melden in het ziekenhuis. Wij werden meegenomen naar de verloskamers. Om 19.15 ben ik aan de CTG gelegd voor 30 minuten om te kijken hoe ons kindje het deed. Dit heeft iets langer geduurd tot ongeveer 20.00 want de kleine was beetje eigenwijs en was erg rustig. Om 20.15 kwam een verloskundige met een arts-assistent om mij in te leiden.
Eerst inwendig onderzoek, ik had 1 cm ontsluiting. Tegen 20.30 was het ballonnetje ingebracht en kon het wachten beginnen. Ik heb eerst nog een half uurtje aan de CTG opnieuw gelegen.
Het begon iets te rommelen in mijn buik maar geen bijzondere dingen. Tegen 22.00 moest in naar het toilet toe en toen viel het ballonnetje er al uit. Op dat moment had ik zo’n 2 a 3 cm.
Tegen 00.00 ben ik naar een andere kamer gebracht omdat ik op dit moment geen weeën had. Mijn man is toen ook naar huis gegaan en zou de volgende ochtend om 07.30 terug komen.
Die nacht heb ik hooguit 2 uurtjes geslapen.
Om 07.30 werd ik opgehaald om opnieuw naar de verloskamers te gaan. Ik ben eerst weer aan de CTG gelegd om te kijken hoe het met ons kindje ging. Op dit moment had ik ook geen weeën en ons kindje deed het prima.
Tegen 08.30 kwam de verloskundige om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Jammer genoeg was het nog steeds 2 a 3 cm. Op dat moment hebben we samen besloten om de vliezen te breken en afgesproken dat we een uurtje gingen aankijken of de weeën vanzelf op gang komen. Wanneer dit niet het geval was, werd ik aan de weeën opwekkers gelegd. Nadat we dit hadden besloten is er ook direct een infuus geprikt. Dit werd ook allemaal gedaan door dezelfde verloskundige.
Om 09.30 kwam zij terug om te controleren, jammer genoeg zat ik nog steeds op 2 a 3 cm. Hierna zijn direct de weeën opwekkers aangezet. Tegen 11.00 begonnen de weeën steeds heftiger te worden, ik kon ze goed wegpuffen samen met mijn man en de verpleegkundige hielp ook fantastisch mee. Om de 45 – 60 minuten werd gekeken hoe het met mijn ontsluiting was, helaas bleef dit hangen op de 2/3 cm. En steeds werden de weeën opwekkers hoger gezet. Tot 14.00 in de middag had ik nog steeds 2/3 cm. Alleen werden de weeën steeds heftiger Ik kon ze op een gegeven moment niet meer wegpuffen. Ik heb op dat moment van alles geprobeerd.
Onder de douche, op mijn zij, op een skippybal. Niks hielp.
Uit eindelijk heb ik om 14.45 gezegd dat ik een ruggenprik wilde. Ik heb mijn hele zwangerschap gezegd dat ik het zonder pijnstillers wil proberen maar wanneer het niet anders kan en wanneer het medisch gezien MOET, dan is het goed. Op dat moment had ik rug en been weeën, en ik kon ze niet meer goed wegpuffen. Om 15.10 kwam de anesthesist bij ons op de verloskamer om mij een ruggenprik te geven. Wat een verademing was dit, ik had natuurlijk weeën maar ik kon ze zo fijn opvangen. Op het moment dat ik de ruggenprik kreeg was de wisseling van de dienst, dus kwamen er andere verloskundige en verpleegkundige. Nadat ik de ruggenprik heb gehad heb ik heel wat momentjes liggen dommelen tussen de weeën door. Tegen 16.30 werd er gecontroleerd, op dat moment had ik 4 cm. Weeën opwekkers weer wat hoger.
De verpleegkundigen bleven vanaf dat moment bij ons op de kamer. Om 18.00 had ik 6 centimeter, wat was dit fijn om te horen. Ze zou een uur later weer terugkomen om te kijken. Toen ze om 19.00 terug kwam vertelde ze me dat ik 10 cm ontsluiting had. Het enige wat ik zei was, NIET?? Hier hebben we eventjes goed om gelachten op dat moment. Het was voor mij zo onwerkelijk dat het opeens zo snel was gegaan.
Op het moment dat ze voelde hoeveel cm ik had , merkte ze ook dat ons kindje nog niet volledig in het geboortekanaal lag. Dus ze vroeg aan mij of ik in kleermakerszit op bed kon gaan zitten, dit omdat ze kleine dan verder naar beneden kon zakken. Is trouwens wel een uitdaging als je een ruggenprik hebt gehad. Maar ook dat is gelukt. Zo heb ik ongeveer 1,5 uur gezeten. Tegen 21.00 zijn de weeën opwekkers nog hoger gezet omdat de weeën niet snel genoeg achter elkaar. Vanaf dat moment waren ze weer erg heftig en begon de ruggenprik uit te werken. Om 21.30 kwam ook de verloskundige weer bij ons. Zij kwam met het verlossende woord dat ik mocht gaan persen. Het eerste wat ze ook nog vroeg wat of ik een bevalplan heb, het enige wat ik wilde is dat er 1 iemand wat tegen mij zei wat ik moest doen. En dat werd automatisch de verloskundige, hier werd gelukkig goed gehoor aangegeven. Ik ben tijdens deze fase erg goed begeleid door haar en mijn man was een fantastische steun.
Na 1,5 uur persen werd om 23.08 uur onze mooie dochter Yara geboren. Wat was ik overdonderd, blij, emotioneel, alles tegelijk. Ze werd direct op mijn borst gelegd. Na 5 minuten heb ik maar zachtjes aan mijn man gevraagd of het een zoon of dochter was. Een dochter, een heel mooi lief meisje. Tegen 00.30 werd ze even meegenomen door de verloskundige om na gekeken te worden en aangekleed door de verpleegkundige. Dit heb ik vanuit mijn bed bekeken. Man, wat was ik trots. Om 02.00 ben ik samen met Yara naar een andere kamer gebracht. Mijn man mocht gelukkig ook blijven slapen. En wat hebben wij een fijne eerste nacht gehad. Donderdag morgen kwam de verloskundige die mij die avond heeft geholpen bij ons op om te vragen hoe het met ons ging en hoe we het ervaren hadden. Gezegd dat het goed ging en dat ik met een goed gevoel terug kijk op mijn bevalling..
LiefsMama
Lees verder onder deze prachtige foto!
1. Zag je tijdens je zwangerschap de zelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 Uiteindelijk heb ik vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis kwam tot dat ik bevallen was 3 verloskundigen gezien. Maar dit heb ik niet als vervelend ervaren. Ze stelden zich, wanneer zij voor de eerste keer bij ons kwamen, netjes voor en vroegen elke keer naar onze wensen.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund? Dit heb ik als goed ervaren, er werd goed uitgelegd wat ik kon verwachten, wat ik moest doen en wat zij van mij verwachten.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Ik had niet specifiek een bevalplan, het enige wat ik wilde is dat er 1 iemand tegen mij zei wat ik ‘’moest’’ doen. Hier hebben ze zich goed gehoor aan gegeven. Ook toen de arts assistent ook ging zeggen dat ik nog 1x goed moest persen, zei de verloskundige direct dat alleen zij tegen mij zou praten. Dit vond ik erg prettig
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven?
Je bent bij een heel intens moment en luister op dat moment naar de moeder EN vader. Vaders worden vaak vergeten, maar ook zij willen heel graag wat betekenen voor hun vriendin/vrouw.
Dankjewel voor het delen van je verhaal Laura! Zo speciaal om te lezen hoe je dit echt samen met je partner hebt kunnen doen.