LiefsMama – Het bevallingsverhaal van Wendy
27-05-2019 / ziekenhuis / 40+3
Niet zoals afgesproken…..
Onze zoon is geboren met een spoedkeizersnede in 2017. Dit hoop en verwacht je niet tijdens je bevalling. Totaal niet zoals ik wilde. Ik heb bij onze zoon een bevalplan gemaakt op papier. Ik wilde thuis bevallen zonder pijnstilling, nog even een appeltaart bakken tijdens de eerste weeën en lekker een muziekje op de achtergrond. Je kent het wel….. Precies zoals 95% van de vrouwen dit willen, maar niet zoals het doorgaans loopt. Misschien kan ik dit verhaal nog eens met jullie delen, maar nu deel ik de bevalling van ons tweede kindje, een dochter.
Een jaar na mijn spoedkeizersnede was ik weer zwanger. Een beetje onverwachts. Achteraf ben ik wel blij want ik weet niet of ik zelf de beslissing voor een tweede had aangedurfd
.
Omdat mijn eerste bevalling zo heftig was, en dan vooral de verwachtingen die ik had die niet zijn uitgekomen, ben ik er bij ons tweede kindje anders in gaan staan. Ik heb er geen invloed op dus de focus lag tijdens mijn zwangerschap op het loslaten van verwachtingen. Mijn zwangerschappen gingen echt super goed. Ik heb een eigen bedrijf en met veel liefde en plezier heb ik tot de 40ste week doorgewerkt. Niet echt wat iedere verloskundige zou aanraden, maar ik werd nauwlettend in de gaten gehouden. Ik had plezier in mijn werk en werd juist verdrietig van het feit dat ik “thuis” moest gaan zitten. Dus mijn verloskundige begreep mij.
Vanaf de 35ste week ben ik overgedragen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ergens wel lastig omdat dit voor mij echt als loslaten voelde. Ik zou vanwege de vorige bevalling in het ziekenhuis moeten bevallen en dit was simpelweg de volgende stap.
Met 40 weken werd een inleiding besproken. Een hele lieve vrouwelijke gynaecoloog schreef mij slaapmedicatie voor omdat ik geen oog meer dicht deed en vertelde mij dat als ik dit weekend zou bevallen ze er voor me zou zijn. Ze gunde mij dat ik snel zou bevallen en anders zou ik de volgende week worden ingeleid. Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik dat weekend zou bevallen, maar dit ging niet gebeuren.
Uiteindelijk kwamen de weeën vanzelf op gang vlak voordat ik ingeleid zou worden. Ik had gekozen voor een natuurlijke bevalling ondanks dat ik voor een geplande keizersnede mocht gaan. Ik was van mening dat een kindje zelf de bevalling moet aankondigen en dus koos ik ook voor het risico op een eventuele keizersnede.
Om 1:00 uur s’nachts ben ik naar het ziekenhuis gegaan en ben ik daar opgevangen. De nacht ging prima en ik had vertrouwen in het feit dat het dit keer wel een natuurlijke bevalling zou worden. Vlak voordat de nachtdienst naar huis ging werd er gekeken hoeveel centimeter ik had. De moed zonk me in mijn schoenen toen ik hoorde dat het 2 cm was. Meteen voelde ik dat het dit keer weer zou uitdraaien op een keizersnede. Ik koos meteen voor een ruggenprik. Want als het een keizersnede zou worden ging ik dit niet zonder pijnstilling doen. Want ik was overtuigd van een keizersnede, maar de gynaecoloog natuurlijk nog niet.
Intussen kwam de ochtenddienst zich voorstellen. Een verloskundige met een stagiair. Omdat het super druk was werd ik voornamelijk door de stagiair begeleid. Een super lieve meid die me echt heel erg heeft geholpen, naast mijn man natuurlijk.
Omdat ik een ruggenprik had gehad stemde ik toe dat de stagiair zou checken wat mijn ontsluiting was na een hele nacht weeën. Ik voelde toch niks meer dus ja….. een stagiair moet het ook leren.
4 cm….. Ik was dus niet heel veel verder.
Helaas bleek na een half uur dat de ruggenprik niet werkte en de weeën volgden elkaar in zo’n mega tempo op dat ik niet meer verder kon.
Ik werd boos en had het gevoel dat iedereen druk was met andere dingen. Voor mijn gevoel bleven ze maar afwachten terwijl ik al overtuigd was dat onze dochter niet natuurlijk geboren zou worden. Uiteindelijk trok de stagiair nu toch echt aan de bel want dit kon zo niet langer.
Mijn ontsluiting werd weer gecheckt en in plaats van meer ontsluiting was de ontsluiting helaas minder geworden. Dit in combinatie met mijn verleden werd er besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Gelukkig kon die meteen plaats vinden.
De stagiair verloskunde ging constant met mij mee en ik voelde me echt gesteund. Ze luisterde naar wat ik en mijn man graag wilden en we konden heel goed overleggen met haar.
Mijn man en ik hadden geleerd van de vorige keer en beseften ons hoe belangrijk het was dat we deze spoedkeizersnede van dichtbij zouden meemaken. We vroegen of we door een doorzichtig scherm mee mochten kijken, wat gelukkig kon. Rhodé werd geboren.
Op de uitslaapkamer vroeg mijn man aan de stagiair verloskundige hoe zij onze bevalling had beleefd. Ze vertelde ons dat ze het heel heftig vond en dat ze dit wel moest verwerken maar dat ze blij was dat er een gezonde dochter was geboren. Ze vond het vooral vervelend voor mij dat mijn verwachtingen weer niet waren uitgekomen.
Vlak voor mijn ontslag uit het ziekenhuis vroeg ik of ik deze stagiair nog kon spreken en gelukkig had ze dienst. Ik wilde iedereen spreken die betrokken was geweest. Ik had geleerd van de vorige keer hoe belangrijk het voor mij was om het na te bespreken. Ik vertelde haar dat ik zo dankbaar was voor haar hulp en we waren allebei een beetje ontdaan.
Voor mij zal er nooit meer een natuurlijke bevalling komen. Ook een derde kindje zit er helaas niet meer in op aanraden van de gynaecoloog. Maar ik heb geleerd dat het praten over je bevalling zo ontzettend belangrijk is. Deze bevalling heb ik veel eerder een plek kunnen geven dan de eerste bevalling. Na 10 dagen bleek onze dochter koorts te hebben en moest naar het ziekenhuis. Terwijl wij het hele pinksterweekend op de kinderafdeling verbleven kwam ineens deze stagiair weer langs. Ze had gehoord dat er een kindje met de naam Rhodé was opgenomen en besefte meteen dat wij dat moesten zijn. Het was rustig in haar dienst dus ze kwam graag even langs.
We hebben nog even gepraat over alles wat er gebeurd was. Ik waardeerde het enorm dat ze nog even langs kwam.
LiefsMama
1. Zag je tijdens je zwangerschap de zelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 Ik heb bewust voor een kleine praktijk gekozen met twee verloskundigen. Ik heb dus mijn hele zwangerschap maar twee verloskundigen gezien. Dit vond ik heel prettig. Na de 36ste week had ik een vaste gynaecoloog. Tijdens de bevalling maakte het mij niet zoveel uit, al vond ik het wel heel fijn dat er één vast persoon was die de hele tijd bij ons bleef.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund? Ik vond de begeleiding prettig. Ik waardeerde het heel erg dat er naar mijn persoonlijke situatie gekeken werd (eigen bedrijf enz) en wat ik prettig vond, in plaats naar wat de regels zijn. Zolang het goed gaat en de baby gezond is kunnen er best veel dingen.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Bij mijn tweede bevalling heb ik geen plan gemaakt op papier. Wel had ik heel erg bedacht om dingen anders te doen. Bijvoorbeeld napraten met de dienstdoende verloskundige en kijken tijdens de keizersnede.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven? Geef vrouwen de kans om hun bevalling goed na te bespreken. Misschien is dit in veel praktijken vanzelfsprekend wat super goed is. Het heeft er bij mij voor gezorgd dat ik bij mijn tweede echt op een roze wolk kon zitten in plaats van op de donder wolk zoals ik dat bij mijn eerste heb ervaren.
Dus…. Ode aan deze stagiair dat ze zelfs na 10 dagen nog langs kwam op de kinder afdeling.
Dankjewel Wendy voor het delen je verhaal! Wat speciaal om te lezen hoe de verloskundige in opleiding je zo fijn die continue begeleiding heeft kunnen bieden. En wat mooi en goed dat je het belang van het na kunnen praten over de bevalling benadrukt!
LiefsLisanne