LiefsMama ~ Het bevallingsverhaal van Femke (1/2)
Ik was 39+3 weken zwanger van mijn 1ste kindje toen ik ‘s ochtends rond 6.00 uur wakker werd van een kramp in mijn buik. Het voelde als een lichte menstruatiekramp die langzaam kwam, piekte en weer weg ging. Zou dit een wee zijn? 20 minuten later weer een en weer 20 minuten later nog een. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf heen gieren. De bevalling ging beginnen!!
Dat dacht ik tenminste.. om 11 uur had ik spreekuur bij mijn verloskundige en die hielp mij al gauw uit de droom. Aangezien ik maar 2 a 3 keer per uur een krampje had die heel onregelmatig was en bijna geen pijn deed, verwachtte ze dat het nog wel dik een week kon duren. Mijn intuïtie vertelde mij wat anders, maar hier durfde ik nog niet naar te luisteren.
Die middag heb ik met mijn vriend wat boodschapjes gedaan en hebben we kibbeling gegeten. Om de weeën te stimuleren hebben we alles wandelend gedaan. En dit werkte als een trein! De weeën gingen vanaf 15.00 al wat meer zeer doen en ik vond het lastiger om tijdens de weeën te praten. Vanaf 17.00 uur begon voor mijn gevoel echt de bevalling. Ik ging thuis onder de douche voor ontspanning en we begonnen de weeën te timen. Ik had elke 5 minuten een wee die ruim een minuut aanhield. Tijd om de verloskundige in te lichten! Om 18.45 uur kwam de verloskundige langs om mijn ontsluiting te meten.
Ik had 1,5 a 2 cm en was erg blij om te horen dat het vorderde! We hadden afgesproken dat ze om 22.00 uur weer langs zouden komen om te kijken hoe het zou gaan. Tot dit punt vond ik het allemaal nog prima te doen. Rond 20.00 uur sloeg dit volledig om. De pijn overviel me en ik wist niet meer wat ik er mee aan moest en wat ik moest doen. Ik raakte in paniek en wist niet meer hoe ik moest ademhalen. Gelukkig had ik mijn moeder aan mijn zij, die mij daardoorheen heeft leren puffen. Dit was zo fijn!!
Aangezien we op 2 hoog woonden in een kleine woning wou ik graag in het ziekenhuis bevallen. Om 20.50 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en ik moest en zal een ruggenprik krijgen. Ook al was dit iets wat ik in de 1ste instantie niet wilde. Ik wou alles compleet en in z’n geheel ervaren en dus ook de pijn. Ja ja.. je kan het allemaal zo mooi bedenken. Ik had op dit moment 4-5 cm ontsluiting. Alles werd in gang gezet voor de ruggenprik tot ik een drukkend gevoel kreeg en ze me voor de zekerheid nog één keer gingen toucheren. Ik had nu, nog geen 20 minuten later, 6-7 cm ontsluiting. Het ging te snel voor een ruggenprik. Vanaf het moment dat ik dit hoorde ging er bij mij een knop om.
Ik moest het zelf doen. De paniek maakte plaats voor rust en kalmte en ik ging in mezelf. Ik sluitte mijn ogen. Om 21.45 uur stapte ik onder de douche. Mijn vriend zat bij mij en masseerde mijn onderrug tussen de weeën door. Tijdens de wee mocht hij mij niet aanraken. Tussen de weeën door kon ik erg goed ontspannen en ik betrapte mezelf erop dat ik af en toe wat weg dommelde. Ik voelde dat ik persdrang had, maar hield dit ongeveer 5 min voor mezelf. Ik had namelijk geen zin om naar het bed te lopen (wat voor dingen je tijdens je bevalling wel niet kan denken). Tot ik op den duur dacht, tja maar dit kind moet er toch echt uit.
Ik ging op bed liggen en om 22.50 uur begon ik met actief persen. Het hoofdje was gelijk te zien! Om 23.22 werd mijn prachtige dochter geboren en was ik als moeder geboren. Ik opende mijn ogen weer en kwam uit mijn bubbel. Ze woog 3456 gram en was 51 cm lang. De laatste paar uur van mijn bevalling zijn dus ontzettend snel gegaan!
De periode na de bevalling viel me qua pijn wat tegen. Je denkt dat je alles nu wel gehad hebt, maar ik had last van naweeën en ik had wat hechtingen nodig in mijn kleine schaamlip wat zorgde voor irritaties. Ook kon ik slecht op m’n benen staan en was ik snel duizelig. Ik had mij hier niet echt op voorbereid.
Ondanks alle pijnen en ongemakken kijk ik erg positief terug op mijn bevalling en kraamweek. Het is een ontzettend bijzondere periode van je leven.
LiefsMama
1. Zag je tijdens je zwangerschap dezelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 Ik zat bij een grote praktijk en zag voor mijn gevoel bijna elk spreekuur een ander gezicht. De verloskundige en stagiaire die bij mijn bevalling waren, had ik toevallig de laatste 2 keren ook gezien bij het spreekuur. Dit vond ik fijn, omdat je elkaar toch een beetje kende. Ik vind wat wisseling qua gezichten niet erg, maar ik vond dit te vaak.
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund? Ik vond het heel fijn dat mijn verloskundige zo kalm was en naar mij luisterde. Ik bedenk me nu dat tijdens het persen mijn vriend bij mij weg ging, zodat hij de baby kon aanpakken. Op dat moment pakte mijn verloskundige mijn hand vast en dat was precies wat ik nodig had voor het laatste zetje. Het was alsof ze precies wist wat ik nodig had.
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Ik wou dat de navelstreng uitklopt was voordat deze doorgeknipt zou worden. Mijn vriend zou de baby aanpakken en de navelstreng doorknippen. Verder ging ik er vrij open en zonder verwachtingen in. Wat ik wel echt vervelend vond is dat ze zomaar zonder aankondiging en zonder goedkeuring een oxytocine prik gaven. Deze prik deed ontzettend pijn en ik heb na die tijd mentaal er wat last van gehad dat ze dit voor mijn gevoel zo maar deden.
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven? Dat je een onderdeel bent van een ontzettend kwetsbare periode van het leven van een zwangere en haar partner. Luister, communiceer en overleg altijd wat je gaat doen.
Wat een prachtig verhaal, dankjewel voor het delen Femke! Fantastisch om te lezen hoe paniek plaats maakte voor rust en je helemaal in je bubbel kroop. Magisch hoe mama’s dit doen.
LiefsLisanne