Ik pakte heel zenuwachtig mijn samenvatting…
Daar zat ik dan gespannen in de trein. Op weg naar Groningen om daar in Het mega Martiniplaza een toets te gaan maken die een deel van mijn toekomst zou gaan bepalen. Ik kwam 1 van de klasgenoten tegen in de trein. Ik pakte heel zenuwachtig mijn samenvatting erbij om alles nog eens door te lezen. Toen met de bus naar de toetslocatie, eenmaal daar aangekomen hebben we nog even gewacht op onze andere klasgenoot en zijn we met elkaar naar de inschrijfbalie gelopen.
ID in de ene hand, een jas, een sjaal en veel te veel spullen in mijn andere hand en daar stond ik mij aan te melden. Ik voelde een beetje een brugpiepertje ofzo, je begint weer aan iets nieuws. In d wachtruimte kwam ik een oude bekende tegen, leuk een bekend gezicht! Daar waar mijn lotgenoten met elkaar gingen kletsen zonderde ik mij nog even af, ik luisterde muziek waar ik rustig van werd en nam opnieuw, voor de zoveelste keer, nog eens mijn samenvatting door. Of ik echt nog iets binnenkreeg op dat moment, ik denk het niet. Het was in ieder geval erg geruststellend dus deed ik het maar gewoon. Langzamerhand zagen we een menigte een bepaalde kant op lopen, wij pakten onze spullen en liepen met de stroom mee.
We kwamen in een collegezaal. We kregen hier een college aansluitend op de stof die we al geleerd hadden; Het endocriene stelsel en de maternale en foetale hormonen. Dit college zou onderdeel van de toets zijn. De bedoeling hiervan was dat ze wilden testen of we informatie die we te horen krijgen ook vlot kunnen verwerken en kunnen reproduceren. In dat college werd een vraag gesteld, niemand gaf antwoord… Ik had een idee van wat het zou kunnen zijn dus gaf mijn antwoord, uiteraard hartstikke FOUT, de moed zonk me in mijn schoenen.
Na het college en voor de toets hadden we nog even de een korte pauze, ik at en dronk was, ging nog even plassen. (Hoezo gespannen, ik kon wel naar de WC blijven gaan) We liepen de toetszaal binnen, er hing een gespannen sfeer van meiden die allemaal maar 1 ding wilden, hun passie achterna en verloskunde gaan studeren.
Ik begon aan de toets, tot mijn verbazing wist ik enorm veel, de een na de andere vraag kon ik met zekerheid invullen. Een vraag die ik niet wist sloeg ik over en kwam ik later bij terug. De laatste tien vragen van de toets gingen over het college en ook hier vulde ik vraag na vraag met gemak in. Dit wilde natuurlijk niet zeggen dat het geen moeilijke toets is of dat de toetsstof niet heel veel en ingewikkeld was, misschien vulden anderen het wel net zo makkelijk in als ik… Ik was mooi binnen de tijd klaar met de toets. Toen ik naderhand vroeg aan de anderen hoe het ging, gaven ze aan er wel een prima gevoel bij te hebben maar gewoon niet te hard durfden te hopen. Ik was uitermate opgelucht, ik was eigenlijk behoorlijk tevreden en kreeg een sprankeltje hoop op een uitslag die me een ronde verder zou brengen.
Dat de anderen voor mijn gevoel zo terughoudend waren maakte wel dat ook ik niet zo veel durfde te hopen ondanks dat ik een goed gevoel had. Voor één van de meiden was het haar derde poging, dat gaf dus wel aan dat het niet vanzelfsprekend is dat je op deze opleiding binnenkomt. En ook al heb je een goed gevoel over de toets misschien zijn er wel net 40 anderen die het net even iets beter hebben gedaan.
Ik appte een aantal dichtbij staande mensen met dat ik me er goed over voelde, dat ik opgelucht was en niet zo ongelooflijk had moeten stressen maar ook dat ik blij was dat ik tot vroeg in de ochtend (midden in de nacht) door had geleerd want ik had het echt nodig gehad.
Die middag moest ik ook gewoon nog werken, alsof het een doodnormale zaterdag was reed ik naar de wedstrijd die ik moest begeleiden, ik hoefde gelukkig nog maar 1 wedstrijdronde, de rondes daarvoor had mijn geweldige assistent al voor mij overgenomen. Ik ging met een wat opgelaten en jolige stemming aan het werk, het voelde heel gewoon maar ondertussen ging ik een zenuwslopende wacht periode in….
Wordt vervolgd!
LiefsLisanne