LiefsMama ~ Het bevallingsverhaal van Anouk
Ik was nog maar 17 jaar toen mijn vriend (ook 17) en ik zwanger waren van ons eerste kindje. Zoals je wel kunt verwachten was dit niet helemaal gepland. Toen wij hier achter kwamen waren wij in shock maar ook zo vervuld al van liefde. Zonder twijfel hebben we samen besloten om voor 100% voor ons kindje te gaan. Zelfstandig wonen zagen we gezien de omstandigheden nog niet zitten. Met zicht op onze toekomstige studieplannen werd dit helemaal ingewikkeld. We hebben ervoor gekozen om samen bij mijn ouders te wonen gezien de hechte en goede band die we met hen hebben. De zwangerschap was eerst erg zwaar. 22 weken lang heb ik elke ochtend over moeten geven. Mijn bloeddruk was super laag wat in combinatie met het overgeven zorgde voor enorme duizeligheid en weinig energie. Na 22 weken begon ik mij beter te voelen, ik kreeg meer energie en begon echt te genieten van het zwanger zijn en mijn steeds groter wordende buik. In januari 2018 trok mijn vriend bij ons in en konden we echt samen de zwangerschap afmaken.
Ik was op 4 maart uitgerekend. Toen die dag aanbrak mocht ons kleintje van mij wel komen. Ik kon niet meer lekker zitten en slapen door mijn buik die steeds meer in de weg ging zitten. Bij elk krampje die ik voelde hoopte ik dat het beginnende weeën waren maar dit was nog niet het geval. Toen ik 40+2 weken zwanger was, 6 maart, had ik ’s ochtends een afspraak bij de verloskundige. Alles was nog rustig, onze kleine vond het wel prima in mijn buik. Die middag begon het wat onrustig te worden. Ik wist dat ik de verloskundige mocht bellen als ik elke 5 minuten een wee had die ongeveer 1 minuut duurde. Rond lunchtijd begon ik wat weeën te voelen en begon ik wanhopig te timen. Elke wee schreef ik op maar er zat geen enkele regelmaat in jammer genoeg.
Ergens op internet had ik gelezen dat de bevalling makkelijker op gang komt als je staat (of dit zo is weet ik echt niet…). Nadat we warm hadden gegeten waren de weeën nog steeds niet regelmatig. Ik ging uit frustratie maar staand tegen de muur een boek lezen. Dit vond mijn moeder zo absurd dat ze voorstelde om met zijn allen te gaan sjoelen. Daar stonden we, met mijn ouders, 2 broers en vriend om 8 uur ’s avonds te sjoelen. Bizar genoeg begonnen de weeën steeds wat heftiger te worden en kwam er steeds meer regelmaat in. Rond half 11 gingen we op bed. We konden niet bevallen op het bed van mijn vriend en mij aangezien de verloskundige daar niet aan het hoofd van het bed kan staan door onze kleine kamer. Uit voorzorg zetten we de klossen alvast onder het bed van mijn ouders en gingen we voor die nacht al van bed wisselen. We gingen er niet van uit dat we gingen slapen en namen al lekker een dienblad met lekkers mee naar boven. Om 11 uur was het eindelijk zover. Ik had al een paar weeën gehad van 1 minuut waar maximaal 5 minuten tussen zat. Mijn vriend belde enthousiast de verloskundige op. We hoopten zo erg dat onze vaste verloskundige langs zou komen, met wie we bijna alle consultaties hadden. Alle verloskundigen van de praktijk waren schatten hoor, maar een vast gezicht is op zo’n moment heel fijn. En ja hoor, onze vaste verloskundige kwam langs. Ik had 2 centimeter ontsluiting, het was begonnen!! De weeën begonnen rustig en ze zou na een uurtje weer even komen kijken. Wij gingen lekker comfortabel op bed zitten met ons lekkers en een laptop met een film erbij. De weeën werden langzamerhand wat heftiger en ik had echt het gevoel dat we lekker opschoten. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment naar mijn moeder toe liep en zei “Ik weet niet waar al die vrouwen het over hebben hoor, dit stelt echt niks voor”. Nou wist ik even nog niet wat er allemaal op mij te wachten stond…
Elk uur kwam de verloskundige langs om te kijken maar het schoot maar niet op. We gingen van 2 naar 2,5 cm naar een twijfelachtige 3 cm. Het was inmiddels al 8 uur ’s ochtends toen we werden gebeld door onze verloskundige. Er was nog een stel aan het bevallen en zij had al bijna volledige ontsluiting. Zij kon daar niet meer weg en er zou een verloskundige van een andere praktijk komen aangezien de back-up van onze praktijk ook al bij een andere bevalling was. Dat was even een fikse tegenvaller…
Toen de nieuwe verloskundige aankwam en zich voorstelde was het ook prima hoor. Ze was erg lief en heel kundig. Mijn weeën werden ondertussen steeds heftiger en ik begon het steeds zwaarder te vinden. Voor mijn gevoel moest ik echt al wel 8 à 9 centimeter ontsluiting hebben maar ik zat nog steeds op maximaal 5,5 centimeter. De verloskundige vertelde ons dat het haar wijs leek dat we naar het ziekenhuis zouden gaan voor wee-opwekkers omdat er te weinig vordering was. We wilden echt heel graag thuis bevallen, in onze vertrouwde en veilige omgeving. Ze gaf ons nog 1 uur, als het dan nog niet ver genoeg gevorderd was moesten we toch naar het ziekenhuis. Mijn weeën begonnen steeds heftiger te worden en het werd steeds lastiger om ze op te vangen. Na een uur zaten we net op 6 centimeter. Dit was jammer genoeg te weinig om thuis te mogen blijven. We pakten alle spullen die we klaar hadden staan en stapten in de auto. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe die afschuwelijke autorit was. Het deed allemaal zoveel pijn en ik kon weeën alleen maar vooroverleunend opvangen. Zitten was dus geen optie dus daar ging ik, op mijn knieën, achterstevoren op de achterbank. Het martiniziekenhuis was het dichts bij maar hadden op dat moment geen plek, dus door naar het UMCG. Eenmaal aangekomen was het al een hele bevalling om op de kamer te komen aangezien ik elke 3 minuten een wee kreeg waarbij ik weer uit mijn rolstoel moest om op de rug van mijn vriend of moeder te leunen om de wee op te vangen.
In het ziekenhuis ging ik aan de wee-opwekkers. Op dat moment nam het ziekenhuis team het over. Wanneer de ontsluiting vorderde ging ik hier weer van af en kwam mijn verloskundige weer terug. Vervolgens stagneerde het en ging ik weer aan de wee-opwekkers waarna het ziekenhuis team het weer overnam. Dit gebeurde zeker wel 2 tot 3 keer waarbij elke keer het team omwisselde met de verloskundige. Dit was mega onrustig en niet prettig om elke keer een ander gezicht bij mijn bed te hebben.
De weeën waren op een gegeven moment zo heftig dat ik ze niet meer in bed of staand op kon vangen. Ik wist van gekheid niet wat ik moest dus gingen we iets anders proberen; de baarkruk. Tijdens mijn zwangerschap riep ik heel hard dat ik absoluut niet op de baarkruk wil, het leek mij niks. Op dat moment kon het mij allemaal niets meer schelen en gingen we het proberen. Wonderbaarlijk genoeg kon ik mijn weeën heel goed opvangen op de kruk. Echter mocht ik hier niet te lang op zitten dus moest weer een tijdje in bed. Na mijn herhaaldelijke vraag wanneer ik weer op de kruk mocht, mocht ik het weer even proberen. Inmiddels begonnen mijn weeën te veranderen in persweeën maar… ik had nog geen volledige ontsluiting. Ik bleef hangen op 9,5 en moest mijn persweeën een tijdje wegpuffen, dat is echt geen pretje.
Op een gegeven moment kreeg ik het verlossende woord dat ik mocht persen. Maar zo makkelijk was het nog niet. Na 1,5 uur persen was er nog geen vordering. Tussen elke perswee door viel ik in slaap, ik was onaanspreekbaar. Ik weet nog dat ik alleen maar kon zeggen “ik kan niet meer, ik wil niet meer”. Dit was echt een afschuwelijke tijd. Na 1,5 uur, het was inmiddels al 16.00, hebben ze een knip gezet omdat het hoofdje van onze kleine erg groot was voor mijn lichaam.
Op een gegeven moment hadden ze nog één laatste middel wat ze wilden proberen, anders zouden ze toch een keizersnede uit moeten voeren. De gynaecoloog haalde de vacuümpomp erbij en probeerde deze op het hoofdje te zetten. De eerste twee keer schoot deze los. Ze vertelde mij dat ze het maar drie keer mochten zetten. Ze haalde snel een mannelijke gynaecoloog erbij, zij was niet sterk genoeg om ons kindje eruit te halen met de vacuümpomp. Dat beangstigde mij wel; ik kon alleen maar denken ‘laten jullie mijn kind wel heel??’. De gynaecoloog zette de vacuümpomp en tijdens de persweeën begon hij ongelofelijk hard te trekken. Van wanhoop wist ik niet wat ik moest. Ik vroeg aan de andere gynaecoloog hoelang nog en zij gaf mij het verlossende antwoord “Je laatste weeën zijn op 1 hand te tellen”. Dit haalde een oerkracht in mij naar boven voor de laatste weeën.
Na nog twee keer persen was ons prachtige zoontje geboren om 16.36 uur. Na een bevalling van 17,5 uur was ons kereltje eindelijk op de wereld gekomen, we noemden hem Luuk Matthijs. Ik heb nog nooit zo’n opluchting gevoeld. Hij werd gelijk bij mij op de borst gelegd en ik voelde een liefde die ik nog nooit eerder had gevoeld. Hij werd gewogen en gemeten; 53 centimeter en 4005 gram. Geen wonder dat hij er niet echt soepel doorpaste… Maar al die pijn was niets vergeleken met de liefde die wij gelijk al hadden voor onze prachtige kereltje!!
Inmiddels zijn we bijna 4 jaar verder, zijn we al 1,5 jaar getrouwd en hebben we een prachtige, ondernemende, boevige, zorgzame, vrolijke peuter rondlopen die ons elke dag dolgelukkig maakt! Nog een paar weekjes en hij gaat al naar school, weer een grote nieuwe stap!
LiefsMama
1. Zag je tijdens je zwangerschap de zelfde verloskundige als bij je bevalling? Zo ja, vond je dit fijn? Zo nee, had je dit graag anders gezien? Of misschien maakte het je wel helemaal niks uit 😉 We begonnen de bevalling met dezelfde verloskundige bij wie we heel veel consultaties hadden, dat vonden wij heel erg fijn en hadden we ook heel erg op gehoopt. Later kregen we een volledig onbekende, niks mis mee hoor, maar we hadden toch liever een bekend, vast gezicht 😉
2. Hoe heb je de verloskundige begeleiding/ondersteuning tijdens je bevalling ervaren? Was dit goed zo of had het ook nog anders gekund? Als ik kijk naar de verloskundige zelf zijn wij ontzettend tevreden. Ze waren super lief maar wel duidelijk en geruststellend en ze konden zich heel goed inleven in hoe dit voor ons was als super jonge toekomstige ouders. Hoe het in het ziekenhuis ging waren we minder over te spreken door de vele wisseling van gezichten aan het bed, dit had van ons echt niet gehoeven (ik snap dat het misschien protocollen zijn). Toen die wisselingen eenmaal klaar waren ging het verder wel oké. De gynaecoloog was heel duidelijk en streng richting mij, maar dat had ik wel heel erg nodig op dat moment. Verder vond ik het personeel in het ziekenhuis heel erg zakelijk en niet vriendelijk. Ze hadden geen oog voor mijn vriend, hoe dit voor hem was, en boden hem en mijn moeder eerst helemaal geen eten aan terwijl zij ook al zo’n 20 uur geen normale maaltijd meer hadden gegeten, dat vond ik niet zo netjes.
Alleen de mannelijke gynaecoloog kwam die dag daarna nog even vertellen hoe trots hij was op hoe we het hadden gedaan, dat was zo lief en konden we enorm waarderen!
3. Had je een bevalplan gemaakt en is je bevalling ook zo verlopen? Heeft de verloskundige/zorgverlener gehandeld naar je plan? Ik wist op dat moment niet eens dat een bevalplan een ding was, dat het bestond. Dus nee, wij hadden geen bevalplan 😉
4. Wat zou je aan een toekomstig verloskundige mee willen geven? Wees kalm en duidelijk richting de ouders. Betrek ze bij wat je doet en denkt. Het is voor hen super spannend en ze willen graag weten wat er allemaal gebeurt en waarom. Stel de ouders gerust, maar wees wel realistisch en eerlijk als het even wat minder goed en soepel gaat.
Dankjewel voor het schrijven van je verhaal Anouk! Echt prachtig hoe je het gevoel omschrijft van toen je jullie kleine vent voor het eerst in je armen had!
LiefsLisanne